Rozdział 29

(!) Zmieniłam imię dla Troy'a. Od dziś, ten chłopak będzie Leon'em.

Od autorki: Wielkie PRZEPRASZAM z mojej strony. Wiem, że na blogu rozdział nie pojawił się już od 4 miesięcy. Wiem też, że pewnie nie zagląda tu już nikt, bo po co wchodzić na opuszczonego bloga? Jednak chce żebyście wiedziały że NIE KOŃCZĘ Z NIEWIERNYMI UCZUCIAMI. Dlatego mam dla was (po)świąteczną niespodziankę. Rozdziały od dzisiaj będą dodawane w miarę moich możliwości systematycznie (o ile ktoś zostanie na blogu) Zapewne jako moje czytelniczki chcecie wiedzieć CO SIĘ STAŁO? Bardzo ciężko mi jest o tym mówić, ale miałam problemy ze sobą, które skutkowały brakiem weny, niechęcią do wszystkiego, a szczególnie do życia i jakiegokolwiek udzielania się w internecie. Wiem, że powinnam was poinformować o tym wcześniej, ale nie miałam ani czasu, ani odwagi. Teraz jestem tutaj i przyjmę każdą krytykę, oczywiście konstruktywną. Mimo, że pewnie nie zostało was wiele mam zamiar doprowadzić TĄ historię do końca, mimo wszystko. 

Mam nadzieję, że ktoś jeszcze został i chcę czytać dalej moje wypociny..

A teraz czekam na hejty (: Pozdrawiam i do napisania x
Ps. Polecam przeczytać poprzedni rozdział dla przypomnienia. KLIK

Nie chciałam nigdzie wyjeżdżać. Po nocnym wyjściu z domu, odwiedziłam przyjaciela. Potrzebowałam noclegu. Zgodził się bez wahania, kiedy stanęłam pod jego drzwiami w opłakanym stanie. Byłam bezradna. On był moją jedną jedyną deską ratunku. Gdybym poleciała do rodziców, chłopaki zaraz by tam byli. A ja potrzebowałam chwili spokoju. Wyciszenia. Ocięcia od rzeczywistości. Wiem, że na Leon'a mogę zawsze liczyć, o każdej porze dnia i nocy. Wiem, że nie powie nikomu, że u niego jestem. Wiem, że mogę mu ufać.

– Dzień dobry – przywitałam się z wszystkimi, kiedy znalazłam się w kuchni.

Stanęłam w progu i oparłam się o niego. Uśmiechnęłam się do dwóch kobiet, i puściłam oczko mojemu przyjacielowi. Przy stole siedział Leon, jego mama i jego ciotka. Mieszkali u niej do czasu polepszenia się zdrowia pana Blanco. Nie chciałam być dla nich dodatkowym ciężarem, przychodząc do nich w środku nocy, prosząc o kilkudniowy nocleg. Nie miałam innego wyjścia, ale Chłopak uparł się, że nie będzie to problemem, jeśli zostanę u nich przez kilka dni. Jesteśmy jak rodzina. Podsumował, udostępniając mi swój pokój. To miłe z jego strony, ale równie dobrze, mogłabym przespać się na kanapie w salonie. Włączyłam swój telefon i po kolei zaczęłam przeglądać otrzymane wiadomości.

Od: Niall
Dix, czy mogę wiedzieć, gdzie ty się podziewasz? Martwimy się. Harry po mału odchodzi od zmysłów.

Od: Harry
Nie było cię na noc w domu. Gdzie teraz jesteś? Przyjadę x

Od: Louis
Dzwoniłem do twoich rodziców. Wiesz co się okazało? Oni nawet nie wiedzieli o twojej wizycie, i mówili, że nawet do nich nie zadzwoniłaś. Zdenerwowałem się. Napisz gdzie jesteś, a zaraz będę.

Od: Liam
Uciekłaś. Masz 12h, żeby wrócić z powrotem do domu, bo jeśli nie, sam cię znajdę, i skopię ci ten zgrabny tyłek :-)

Od: Niall
Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie.

Od: Harry
Jestem aż tak kiepskim chłopakiem, że musiałaś ode mnie uciec? Wracaj, proszę, martwię się.

Od: Louis
Poleciałaś do drugich rodziców, tak? Czyli nie muszę się o ciebie martwić?

Od: Ashley
Dzwonili do mnie chłopaki, że zniknęłaś. Claudia, coś ty znowu wymyśliła?

Od: Zayn
Ucieczka jest dziecinna, ale po tobie można spodziewać się wszystkiego. Wracaj do domu, jeśli nie chcesz, żebym się zdenerwował.

Moja skrzynka była przepełniona wiadomościami od chłopaków. A jedną od Ashley. Bawi mnie to, jak zaczęli się mną przejmować. Nawet Zayn, który jest mi nie potrzebny. Nie miałam zamiaru się z nimi kontaktować, dlatego szybko zablokowałam klawiaturę i dołączyłam do stołu.

Do szklanki nalałam sobie wody, po czym wypiłam z niej kilka łyków. Nie byłam specjalnie głodna, więc nie potrzebowałam jedzenia. Odsunęłam krzesło od stołu i wstałam, z zamiarem odłożenia szklanki do zlewu. Mama Leon'a, widząc, że nic nie zjadłam, od razu postanowiła zwrócić mi uwagę.

– Kochanie, dlaczego nic nie zjadłaś? – spytała zmartwiona. Mimowolnie usiadłam, czując na ramieniu dłoń swojego przyjaciela.

Uśmiechnęłam się do niej, odstawiając szklankę obok siebie.

– Dziękuję, ale nie jestem głodna – powiedziałam cicho, puszczając dyskretne spojrzenie chłopakowi.

– Wyglądasz blado – zaczęła – Zjedz coś teraz, a potem pójdziesz się położyć by odpocząć.

Spojrzałam się na Leon'a. Pokręcił głową. Oznaczało to, że popiera zdanie swojej matki. I co ja mam zrobić?

– Na prawdę pani dziękuję, ale czuję się dobrze – wysiliłam się na sztuczny uśmiech – Nie jestem głodna, pójdę odpocząć.

I już chciałam wstać od stołu, kiedy poczułam, że ktoś kopnął mnie w kostkę. Leon. Leoś, nie pomagasz.

– Dix, moja mama ma rację – powiedział – Zjedz, a później coś pooglądamy.

Wywróciłam oczami i postanowiłam sprawić przyjemność mamie Leon'a. Postanowiłam zjeść. Na biały talerz nałożyłam kromkę tostowego chleba. Posmarowałam ją masłem i cicho westchnęłam. Na prawdę nie miałam ochoty na jedzenie, ale stwierdziłam, że muszę coś przegryźć, bo nie wypuszczą mnie z kuchni. Swoją kanapeczkę ozdobiłam pomidorem i ogórkiem. Lekki posiłek. Wspominałam, że jestem wegetarianką? Jadam mięso tylko z ryb, ponieważ na ogół jest zdrowsze.

***

Harry

Kiedy się obudziłem, jakiś głos w środku podpowiadał mi, żeby zajrzeć do pokoju Claudii. Zrobiłem to. Zajrzałem do jej królestwa, ale jej nie było. Cholera. Byłem zmartwiony jak i wzburzony. Czy coś mogło się stać? A może dokądś wyszła? Chwila. Jej łóżko jest nietknięte, czyli musiało jej nie być całą noc. Od tamtej pory minęło kilka godzin, i nic nie wskazuje na to, żeby moja dziewczyna się odezwała. Zaczynam się ostro o nią martwić. Czy coś zrobiłem? A może jestem aż takim złym chłopakiem?

Wziąłem szybki prysznic, przebrałem się w czyste ubrania i zszedłem na dół, do salonu. Schodząc po schodach usłyszałem głośne rozmowy i śmiechy moich przyjaciół. A kiedy znalazłem się ku celu, spostrzegłem, że nie są sami. Ashley raczyła nas odwiedzić. Był z nimi też Ramzes, który biegał w kółko po dywanie, zaczepiając biedną Eleanor. Cóż. Wiecie co mnie najbardziej zdziwiło w tym wszystkim? To, że obok Zayn'a siedziała zadowolona Megan, która śliniła się na widok półnagiego Malik'a. Stanąłem w progu i głośno odchrząknąłem. Dopiero wtedy, zorientowali się, że jestem razem z nimi w salonie.

– Cześć dziewczyny – przywitałem się, posyłając im delikatny uśmiech.

Mimo wszystko. Moja dziewczyna zniknęła, nie daje znaku życia, a ja nie mam nastroju... jednak, chciałem być miły, chociaż dla nich. Nie chcę żeby moi przyjaciele widzieli złą stronę Harry'ego. Eleanor i Ashley odpowiedziały mi gestem dłoni, czy skromnym uśmiechem. A Megan... oderwała się od mojego przyjaciela, i pognała prosto na mnie, uwieszając się na mojej szyi. Przyjaciele wybuchli gromkim śmiechem, a ja odchrząknąłem i czekałem, aż Ruda przestanie mnie dotykać. Nie chciałem być wredny, dlatego wolałem niczego nie komentować. Co mniej jednak jej zachowanie było dziwne i zaskakujące. Dziewczyna odsunęła się ode mnie i powróciła na swoje poprzednie miejsce. Zaś ja, usiadłem obok Tommo, który po kilku sekundach poklepał mnie po ramieniu. Kątem oka spostrzegłem jak Megan uwodzi mojego kumpla, ale on ją ignoruje, ponieważ woli swój telefon. I wtedy spojrzałem na Liam'a, który patrzył na Louis'a z politowaniem. Wydawało mi się, że moi przyjaciele wiedzą coś, o czym ja nie wiem. Czyżby coś ukrywali? Jeśli tak, to dlaczego, i jaki mają w tym cel?

– Dzwoniłem przed chwilą do Leon'a, by upewnić się, czy u niego nie ma Claudii – usłyszałem rozżalony głos tuż na swoim uchem. LEON. Gnojek. Czy on musi być kurwa wszędzie?

– I? – westchnąłem, próbując zachować spokój – Myślisz, że mogłaby do niego pojechać?

Louis westchnął, i spojrzał się na Irlandczyka.

– Nie wiem, Hazz – powiedział – W każdym bądź razie, u niego też jej nie ma – przyznał.

– A co jeśli cię okłamał? – wtrąciła się Eleanor, która właśnie weszła do salonu z naszym szczeniakiem na rękach.

Ramzes. Idealny prezent dla mojej dziewczyny. Cóż. Claudia nie opuściła by domu zostawiając swojego psa pod naszą opieką. Doskonale wie, że jesteśmy wariatami i zamęczylibyśmy biednego malca przez najbliższych kilka dni. Więc wychodzi na to, że panna Horan musi wrócić.

– Um – Niall podniósł rękę tak, jakby właśnie zgłaszał się do odpowiedzi – Leon i Claudia znają się od dziecka. Gdyby coś jej się stało, i on o niczym by nie wiedział, to sądzę, że po telefonie Louis'a, w trybie natychmiastowym znalazłby się pod naszymi drzwiami – stwierdził, zajadając się deserem lodowym.

– Istnieje duże prawdopodobieństwo, że mnie okłamał – westchnął brunet, i zaraz potarł swoje czoło.

– Gnojek – syknął Liam, zakładając nogę na nogę.

Nawet on był cały poddenerwowany. Dziwne, prawda? Cholernie dziwne.

– Chwila – zauważył Lou – Mówił, że nie mieli kontaktu od Sylwestra.

– Minęły trzy dni. I wiele mogło się zmienić.  – powiedziałem, drapiąc się po karku.

Byłem spięty. I nabuzowany. Miałem ochotę pojechać do mieszkania Troy'a i osobiście sprawdzić, czy nie ma u niego mojej dziewczyny. Gdyby okazało się, że przetrzymuje ją wbrew jej woli, przysięgam, że wybiłbym mu zęby na miejscu. Mam dość. Claudii nie ma od wczoraj, nie daje znaku życia, a ja odchodzę od zmysłów. W innym wypadku, już dawno stałbym pod drzwiami tego dupka, ale kurwa mać, nie znam jego adresu!

– Co robimy? – po raz pierwszy w tym czasie, usłyszałem głos Ashley.

– Czekamy – stwierdził Loui – Jeśli Claudia nie odezwie się dzisiaj, idziemy na policję, albo–

– Albo sami zaczynamy śledztwo – zażartował Horan, choć moim zdaniem to nie brzmiało jak żart.

Byliśmy zmęczeni. I mimo, że nie minęło wiele czasu to mieliśmy dość. Stres i nerwy wypompowywały z nas całą energię. Najgorsze jest w tym to, że za dwa dni mamy wywiad. Co, jeśli do tego czasu moja Mała się nie znajdzie? Zwariuję do reszty! Siedzieliśmy w ciszy. Jedni myśleli, albo chociaż udawali. Wtedy, telefon Malika zawibrował, co zwróciło naszą uwagę. A on, bez słowa założył na siebie koszulkę, zabrał telefon ze stolika i wyszedł z domu, po drodze zgarniając buty i kurtkę. Byłem w szoku. Tylko czego się tu dziwić po takim Zayn'ie? To nic nowego. On się chociaż nie zmienia.

***

Zayn

W tym samym czasie

Trzask drzwi odbił się echem od moich uszu. W trybie natychmiastowym ubrałem buty, a na plecy zarzuciłem skórzaną kurtkę. Po wyjściu z mieszkania, skierowałem się na podjazd, by za chwilę wsiąść do swojego samochodu. Z kieszeni wyjąłem telefon, by odczytać niedawno otrzymaną wiadomość. Kiedy zobaczyłem, kto jest nadawcą, zaśmiałem się gorzko. Moje przypuszczenia sprawdziły się.

Od: Claudia
Przyjedziesz po mnie?

Odczytałem wiadomość i schowałem telefon do schowka. Odpaliłem silnik, wrzuciłem pierwszy bieg, zwolniłem ręczny i dodałem gazu. Wyjechałem ze swojej ulicy i kierowałem się pod mieszkanie dupka Blanco. Skąd akurat wiedziałem, że Claudia jest u niego? To było do przewidzenia. Ona jest taka przewidywalna. I jeszcze wiele musi się nauczyć.

Po kilku minutach stałem pod blokiem. Z kieszeni wyciągnąłem paczkę Malboro, a w schowku znalazłem zapalniczkę. Papierosa włożyłem do ust, po czym za moment odpaliłem go. Zaciągnąłem się: raz drugi trzeci. Kiedy nikotyna zaczęła wnikać w moje ciało, czułem się odprężony. Kolejny buch sprawił, że zacząłem zastanawiać się, dlaczego odczuwam strach. To dziwne uczucie skrętu żołądka powoduje, że w głowie mam mętlik. Czym ja się tak denerwuje? A może to tylko moja podświadomość płata mi figle? Zaciągnąłem się kolejny raz, z czego z kolei wypuściłem szarą chmurę dymu ponad głowę. Zgasiłem peta, i wyszedłem z samochodu.

Stałem w wyznaczonym miejscu. Zastanawiałem się nad tym, czy wejść po nią do środka czy po prostu napisać do niej sms, że czekam na dole. Zapukałem do drzwi. Odważyłem się. Oparłem się o ścianę i włożyłem ręce do kieszeni. Nikt nie wyszedł. Albo nikogo nie ma, co jest niemożliwością, albo po prostu nie chcą mi otworzyć. Czy ja wyglądam na idiotę? Albo może nim jestem? Zapukałem znów. I po kilku sekundach drzwi otworzyła mi panna Horanówna. Uśmiechnąłem się pod nosem, a ona cicho westchnęła. Szczerze nie trawiłem jej, ale musiałem udawać miłego, i za każdym razem ratować jej tyłek. Przynajmniej w oczach moim kumpli nie mogłem pokazywać jakim to jestem dupkiem.

– Gotowa? – spytałem, kiedy ona skinęła głową.

Schowała się do środka. Założyła na siebie płaszcz, a w ręce chwyciła torbę podróżną w którą najprawdopodobniej była spakowana.

– Gotowa na co?

Kiedy dziewczyna miała zamykać drzwi, odwróciwszy się, ujrzałem przed sobą tego dupka. Zasranego, pieprzonego, gnojka Blanco. Co on tu do diaska robi? Ah, no tak. Może mieszka? Blondynka zamknęła drzwi i stanęła na korytarzu. Uśmiechnęła się blado do swojego kolegi, i zaczęła schodzić po schodach.

– Zaczekam na dole – oznajmiła cicho.

Szczerze powiedziawszy, nie obchodziło mnie to, w jakim stanie jest Horanówna. Lecz dzisiaj nie wyglądała za dobrze. Cóż. Będę miał okazję dowiedzieć się czegoś więcej, kiedy zostanę z nią sam na sam.

– Claudia wraca. Nie stwarzaj problemów, idź do domu i siedź cicho tak, jakby nigdy nic się nie wydarzyło, huh? – fuknąłem w jego stronę.

I już po jego minie widziałem, że nie jest zadowolony z mojej wizyty. Cóż. Ja też nie tryskam energią, kiedy widzę jego mordę. Taka kolej rzeczy. Ludzie się kochają, albo nienawidzą. A ja zdecydowanie wolę drugą opcję.

– Jaką mam pewność, że odstawisz ją całą i zdrową? – spytał, wahając się przez moment.

Wiem, że i tak mi nie uwierzy, ale zawsze warto spróbować. Co mi szkodzi?

– Zadzwoni do ciebie, kiedy będziemy już na miejscu – oznajmiłem, przeczesując włosy.

I kiedy chłoptaś miał otwierać usta, obaj usłyszeliśmy hałas. Brzmiało tak, jakby coś spadło. Podbiegłem do barierki, wyjrzałem, i spostrzegłem, że na dole leży prawdopodobnie nieprzytomna Claudia. Kurwa! Jak mogłem dopuścić do tego, by w takim stanie zeszła sama? Przeczuwałem, że coś tu nie gra, ale skąd do jasnej cholery mogłem wiedzieć, że stanie się taka tragedia? W przeciągu kilku sekund zbiegłem na dół, i znalazłem się przy Claudii. Na pierwszy rzut oka, była jedynie poobijana. Sprawdziłem jej puls, i to czy oddycha. Wydawało się być wszystko w normie, więc teraz wystarczy zawieść ją jak najszybciej do szpitala. Wziąłem ją na ręce, i zaniosłem do samochodu. Poleciłem chłopakowi, by zabrał jej torbę, a następnie usiadł z tyłu, po to, by czuwać nad blondynką. Przestraszyłem się nie na żarty. Odpaliłem silnik, zwolniłem ręczny i z piskiem opon ruszyłem z parkingu. Jak najprędzej chciałem się udać do najbliższego szpitala. Minęło co prawda kilka chwil, ale Claudia nie odzyskała przytomności.

Po niespełna piętnastu minutach znaleźliśmy się w szpitalu. Udaliśmy się na izbę przyjęć, i podałem najpotrzebniejsze informacje pielęgniarce, zaczynając od tego, w jakim stanie jest dziewczyna. Nieprzytomna, ale oddycha. Ułożyłem ją na jednym z łóżek w sali, po czym lekarz nakazał mi z miejsca opuścić pomieszczenie. Tak więc zrobiłem. Złapałem się za głowę, i wycofałem do wyjścia. W poczekalni siedział LEON. Miał złożone ręce jak do modlitwy i nerwowo trząsł nogą. Wyglądał na zdenerwowanego, i tak jakby o czymś wiedział.

– Dzwoniłeś do Harry'ego? – odezwałem się, siadając tuż obok niego.

– Po to, żeby przyjechał tutaj, i zabił mnie na miejscu? – zachichotałem.

Wiem, że to nieodpowiednia pora na żarty, ale to co powiedział, ten koleś brzmiało dość komicznie. Na prawdę to mnie rozbawiło. Wyobraziłem sobie zazdrosnego Styles'a, który rzuca się do bicia na biednego chłopaczka z Mulligar.

– Ah – westchnąłem, kręcąc nieporadnie głową.

– Dzwoniłem do Niall'a. Poprosiłem, by łagodnie powiedział chłopakom, że Claudia jest w szpitalu, i że z nią jesteśmy – oznajmił, marszcząc czoło.

– I ty wierzysz w to, że Niall będzie spokojny? – zakpiłem.

– Jakbyś go nie znał..

***

Ashley weszła do głównego budynku szpitala, w którym leżała Claudia. Przez telefon od Niall'a dowiedziała się o wypadku przyjaciółki. Toteż jak najprędzej urwała się z zajęć, i przyjechała w wyznaczone miejsce. Przestraszyła się jak każdy. Była również zmartwiona stanem dziewczyny, ponieważ nikt nie chciał powiedzieć jej, co tak na prawdę się wydarzyło.

– Leon! Zayn! – zawołała, kiedy dotarła do poczekalni. – Co się stało?

Chłopcy spojrzeli po sobie, wywracając oczami. Nie wiedzieli jak mają odnieść się w stosunku do tego, co przytrafiło się blondynce. Wiedzieli, że Ashley jest panikarą i za chwilę, kiedy dowie się wszystkiego, zacznie panikować dwa razy więcej niż przeciętny człowiek.

– Co się stało Claudii, huh? – powtórzyła się, tracąc cierpliwość.

– Spadła ze schodów – poinformował ją Blanco.

– Co, przepraszam, zrobiła? – spytała z niedowierzaniem. Uniosła ręce ku górze, i zawiesiła je na chwilę na biodrach.

– Spadła ze schodów – powtórzył nieco głośniej Malik. – Ogłuchłaś? Czy byłaś na innej planecie, kiedy Blanco mówił ci, co się stało?

– Nie musisz być taki niemiły – mruknęła, siadając na plastikowe krzesełko. – Jaki jest jej stan? Pytaliście się lekarza? Obudziła się?

– Skręciła kostkę. Jest poobijana, ale przytomna. Dostała kilka kroplówek, bo okazało się, że jest odwodniona. Lekarz prosił, by nie męczyć jej wizytami, więc prawdopodobnie zobaczysz ją rano. – zawiadomił Blanco.

– Jutro przejdzie serię badań i dowiemy się, co było przyczyną omdlenia – mruknął cicho Malik.

Wstał z krzesełka, i miał zamiar udać się do wyjścia. Zatrzymał się, kiedy usłyszał swoje imię.

– A ty dokąd? – spytała zszokowana Allen.

– Do domu – wzruszył ramionami – Lekarz kazał jej odpoczywać. Po co ja, człowiek sukcesu będę gnił w tym szpitalu dzień i noc gapiąc się w białe ściany? Moja obecność i tak w niczym tu nie pomoże, więc nic tu po mnie.

– Jesteś bez serca – podsumowała brunetka.

– Nie oceniaj książki po okładce – puścił jej oczko – Zwijam się – oznajmił, i zniknął za rogiem.

– Zayn, wracaj! Zayn! – krzyczała – Zayn, do cholery! Słyszysz mnie?!

Zdenerwowana dziewczyna poszła za nim. W nieoczekiwanym momencie Mulat odwrócił się, i szatynka wpadła na chłopaka. Z impetem odepchnął ją od siebie i zaśmiał się kpiąco, patrząc prosto w jej oczy. Nie miał żadnych skrupułów do wyśmiania jej. Uwielbiał, kiedy dziewczyny się przed nim płaszczą. Malik najbardziej lubił być w centrum zainteresowania.

– Jesteś taka sama jak twoja przyjaciółeczka. Głupia i naiwna – syknął cicho z kpiącym uśmieszkiem.

Allen wywróciła oczami, i zgryzła wargę.

– Skończ udawać pierdolonego Bad-Boya, i zostań, kiedy twoi przyjaciele cię potrzebują – warknęła w jego stronę, kiedy on chciał otwierać usta, dziewczyna znów kontynuowała – Jeśli masz do powiedzenia coś głupiego, lepiej się zamknij. Byłeś świadkiem tego zdarzenia, przywiozłeś ją tutaj, więc rusz cztery litery i siedź ile potrzeba! Bo sądzę, że nie masz nic lepszego do roboty niż obracanie panienek w klubie.

– Jesteś– odezwał się, ale brunetka natychmiast mu przerwała.

– Możesz myśleć i mówić o mnie co chcesz, jednak mało mnie to interesuje. Zrób coś pożytecznego i przestać udawać kogoś, kim nie jesteś, bo cokolwiek zrobisz i tak jesteś gównem, a nie światowej sławy nastolatkiem w którym po uszy zakochane są wasze fanki.

Mulat wywrócił oczami, i zgryzł wargę tak jak miał w zwyczaju.

– Okay, zostanę – powiedział, patrząc na nią – Ale nie myśl, że dlatego, bo mi każesz. Robię to tylko dla chłopaków, nie dla ciebie, pamiętaj – uśmiechnął się i ruszył w stronę krzesełek.

– Malik, człowiek który ma odpowiedź na wszystko – mruknęła pod nosem.

Allen miała nadzieję, że jej komentarz zostanie nieusłyszany. Było wiadome. Przeliczyła się. Nie obeszło się bez krótkiego komentarza w formie kpiny, ze strony Zayn'a.

***

– Wiadomo, czy Claudia odzyskała przytomność? – spytał poddenerwowany Irlandczyk.

Chłopcy od dwóch godzin siedzą w poczekalni. Są zmartwieni i poddenerwowani. Lekarz prosił, by nie przemęczać dziewczyny ciągłymi odwiedzinami, więc dla bezpieczeństwa zabronił wizyt do następnego dnia. Niall, jak to brat, najbardziej z nich wszystkich odchodził od zmysłów. Przejął się nagłym stanem dziewczyny, a najbardziej jej upadkiem ze schodów. Podobnie było z Harry'm. Był nieco załamany i zdruzgotany. Nie wiedział, i nie mógł zrozumieć dlaczego Claudia ukrywała się u Leon'a, i co najgorsze zawiadomiła Zayn'a, by po nią przyjechał. Dlaczego nie zadzwoniła do swojego chłopaka? A może on nie był już jej chłopakiem, tylko o tym nie wiedział? Wszystko jest takie skomplikowane.

– Niall, wszyscy się martwimy – złagodził Louis – Claudia odzyskała przytomność jakiś czas temu, ale lekarz kazał jej teraz odpoczywać – westchnął, bawiąc się swoimi palcami – Nie słuchałeś kiedy przyszła tu pielęgniarka?

– Przepraszam – uciął – Jestem taki zdenerwowany. Nie wiem co robię, co mówię, ani co myślę – westchnął – Chciałbym ją zobaczyć, i dowiedzieć się jak ona się czuję..

Styles od piętnastu minut krążył po całym pomieszczeniu. Jego nerwy nie były ze stali. Nerwowo i energicznie stukał w klapkę od telefonu, z którego przed chwilą telefonował do rodziców swojej dziewczyny. Był załamany i strasznie bał się o zdrowie młodej Horan.

– Przestań chodzić w tę i z powrotem, bo kurwicy idzie dostać! – warknął Pakistańczyk.

– Zayn, uspokój się – upomniał go Liam. Spokojny i wiecznie opanowany. – Jeśli przeszkadza ci to, że wszyscy przejmują się Claudią możesz śmiało jechać do domu..

– Nic ani nikt cię tu nie trzyma – wtrącił Louis.

Malik zgryzł nerwowo wargę, i cicho westchnął. Sam do końca nie wiedząc dlaczego postanowił zostać. Niekoniecznie chciał, ale coś w środku podpowiadało mu, że jest to jego pieprzonym obowiązkiem. Wiedział, że musi zostać, choć tak bardzo tego nie chciał.

– Zostanę – burknął pod nosem, a na usta Louis'a wkradł się chytry uśmieszek.

Louis wiedział, że jego kumpel ma silną wolę. Wiedział, że jest uparty i ma swój świat. W głębi podejrzewał, że jego kumpel skrycie kocha się w Claudii, mimo, że stanowczo temu zaprzecza. Wiedział, że ta mała niczemu winna istotka jest w stanie skraść kawałek serca takiemu człowiekowi jak Malik. Nie ma nic trudnego w rozgryzieniu człowieka, nawet jeśli chodzi o takiego Zayn'a. Dlatego, Tommo, czuł satysfakcję z tego, że jego przypuszczenia mogą okazać się prawdziwe. W gruncie rzeczy wiedział, że Claudia jest szczęśliwa z Harry'm. Mimo to, był zadowolony z faktu, że zadufany w sobie od wieków Zayn Malik nie ma serca z kamienia. I liczy się z uczuciami innych. Po woli, Louis dochodzi do wniosku, że Mulat okazuje cierń współczucia, zaangażowania i jakiejkolwiek odpowiedzialności za coś, co zrobił. Nadzieja nie umiera. Są duże szanse, że poznamy dobrą stronę Pakistańczyka.

– Czy państwo są krewnymi pacjentki Horan? – cała siódemka stanęła jak na baczność, kiedy usłyszeli przesłodzony głos pielęgniarki.

Odpowiedzieli niemalże równocześnie. Niska pielęgniarka uśmiechnęła się do nich sztucznie, mimo kilkunastu godzin pracy na swojej zmianie, nie mogła dawać znaku, że jest zmęczona i chciałaby pójść do domu. Westchnęła cicho i spojrzała się na każdego z osobna.

– Można odwiedzić pacjentkę – zawiadomiła ich, i nie zdążyła dokończyć, bo zagłuszyły ją radosne głośne rozmowy przyjaciół.

– Na prawdę można ją odwiedzić? – spytał podekscytowany Niall.

– Tak, jest zgoda lekarza – uśmiechnęła się do nich – Lekarz prosił, by jej nie denerwować. Dlatego proszę, żeby te wizyty były krótkie i byście wchodzili pojedynczo. W porządku?

Wszyscy skinęli głowami na znak zrozumienia.

– Kto pójdzie jako pierwszy? – spytała blondynka.

Chłopcy i Ashley zaczęli się wykłócać kto jako pierwszy ma wejść do sali i przywitać się z Claudią. Stojący z boku Zayn, wykorzystując chwilę zamieszania postanowił zgłosić się jako pierwszy. Pielęgniarka cicho westchnęła i skinęła dłonią do Malika.

– Proszę za mną.

***

Mulat podrapał się po swojej niedawno ogolonej brodzie. Zgryzł nerwowo wargę, i dłonią przeczesał swoje kruczoczarne włosy. Z wazonu na korytarzu zgarnął pomarańczową różę, powąchał ją, uśmiechnął się do siebie, zaś kolejno wzruszył bezradnie ramionami. Bez pukania z niewielkimi wątpliwościami złapał za klamkę i pchnął ją do środka. Chwilę później znalazł się w środku. Zobaczył bladą blondynkę leżącą na łóżku, która wpatrywała się w jeden punkt. Zamknął po cichu drzwi, oparł się o nie i uśmiechnął się pod nosem. Odwróciła głowę, kiedy zorientowała się, że nie jest sama w pomieszczeniu.

– Zayn – wychrypiała cicho, wyczerpując ostatki sił.

Była blada, oczy miała zmęczone jakby nie spała miesiąc. Wystające kości policzkowe, bladoróżowe usta i falowane ciemnie blond włosy dodawały jej uroku. Była zjawiskowa i piękna. I Zayn doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

– Cześć mała – posłał jej jeden z tych tajemniczych uśmiechów – Jak się trzymasz?

Uśmiechnęła się. I mimo wszystkich tych sporów między nimi, nie potrafiła nienawidzić jednocześnie kogoś, kogo nadal skrycie kochała. Tak, to prawda. Claudia w głębi nie zapomniała o Zayn'ie, i o uczuciu, które było z nim związane. Wiadome, jest teraz z Harry'm, ale czasami myślami błądzi za buntowniczym Malikiem. Zależało jej na nim, ale to jak ją traktował wzbudzało w niej obrzydzenie. Dziewczyna w przeciągu chwili potrafiła nienawidzić i wielbić tego chłopaka. To skomplikowane, prawda? Zaprzestajemy na tym, że dwoje tych ludzi szczerze siebie nienawidzi. To będzie o wiele łatwiejsze do sprecyzowania niż to, co ich skrycie łączy.

Malik zbliżył się do łóżka dziewczyny i położył na jej nogach różę. Ten gest z jego strony nie był zaplanowany, ale wiedział, że może jakoś uszczęśliwić pannę Horan. Niekoniecznie było mu to na rękę, ponieważ wmówił sobie, że ma jej nienawidzić. W głowie od dawna miał zakodowaną tą informację. Serce nie sługa. Malik mówił jedno, a robił drugie. Czy tak na prawdę nie wiedział, że czuje coś do tej dziewczyny? A może bał się przyznać przed samym sobą, że taka krucha istotka jak Claudia skradła nawet i jego serce?

– Jak się czujesz? – padło kolejne pytanie z jego ust.

– Bywało lepiej – szepnęła.

Mulat podszedł bliżej, by podać jej róże. Dziewczyna skinęła lekko głową, wskazując na szafkę obok niej. Bez zastanowienia położył ją tak, jak chciała. Zgarnął krzesełko z drugiego końca Sali i postawił je tuż obok łóżka.

– Czuję się jakby przejechała mnie ciężarówka – wyznała.

Chłopak zachichotał. Wiedział, że to nieodpowiednia chwila na żarty, ale sposób w jaki blondynka wypowiedziała to zdanie, po prostu go rozbawił. Jego zachowanie było co najmniej dziwne. Nie, to nie to. Zayn był sobą. Tym prawdziwym chłopakiem, o dobrym sercu. Najbardziej co zdziwiło Claudię, było to, że Mulat złapał jej dłoń, i splótł razem ich palce. Nachylił się nad jej łóżkiem, i podparł się łokciami.

– Zayn, dlaczego mnie nienawidzisz?

A on tylko się uśmiechnął. Kiedy widział ją bezsilną, obolałą, i podłączoną do tych wszystkich aparatur zdał sobie sprawę z powagi sytuacji. Wystraszył się na chwilę, że był tak blisko od utraty być może najważniejszej osoby w jego zasranym, szarym życiu. Właśnie w tym momencie zrozumiał jak ważna jest dla niego dziewczyna. Widział swoje odbicie w jej zmęczonych zielonych oczach. Lubił jak na niego patrzyły, i tryskały energią. W głębi chciałby się zmienić i nie być pod kontrolą Megan. Chciał dobrze, ale nie wiedział co ma zrobić. Chciał się zmienić, ale nie wiedział jak. Rola niebezpiecznego Bad Boya była mu bardziej na rękę z tego względu, że wolał nie mówić o uczuciach. Wolał pomiatać ludźmi, pić alkohol i tańczyć z dziewczynami. Nie teraz. Nie teraz, kiedy ma przed sobą najpiękniejszą osobę świata. Zwykłą, przeciętną zakochaną w nim po uszy fankę.

– Wolę powiedzieć ci, że cię nienawidzę, niż przyznać się do tego, że cię kocham – wychrypiał.

Przez cały ten czas nie odrywał wzroku od dziewczyny. Chciał spoglądać na nią tak długo jak byłoby to możliwe. Zayn otwierał się tylko przy niej. Przy swoich kolegach, czy też w towarzystwie traktował ją jak powietrze, mimo, że z czasem zaczęło go to boleć. Tak musiało być. Kto by nie przypuszczał, że dwoje tych ludzi może naprawdę coś łączyć?

– Mówisz mi to tylko dlatego, że leżę w szpitalu – syknęła cicho, wywracając oczami.

Claudia nie wierzyła chłopakowi. Nie miała podstaw by mu wierzyć, ale nie miała też dowodów na to, że kłamie. A jak było naprawdę?

– Nie, Claudio – zawołał – Mylisz się. Mówię ci to tylko dlatego, że mnie to męczy. Męczy mnie skrywanie tego, co do ciebie naprawdę czuję. Chciałem ci to powiedzieć, bo nie chciałem cię dłużej okłamywać. Nie oczekuję ciebie nic, nawet nie chcę nic w zamian. Jesteś z Harry’m, i szanuję to. Chcę być tylko z tobą szczery, i dać ci to, czego naprawdę potrzebujesz.

Blondynka podsunęła się do góry, i cicho wyjęła swoją dłoń z pod dużej ręki Zayn’a. Westchnęła będąc w lekkim zakłopotaniu. Nie rozumiała już nic. Nie rozumiała sensu słów chłopaka. I tego, do czego dążył.

– Chcesz mi przez to powiedzieć, że…?

– Harry cię zdradza – rzucił bez zastanowienia.

– Ile razy to już słyszałam?

– Posłuchaj, mała – zaczął łagodnie, co w zwyczaju było do niego nie podobne – Pamiętasz tą sytuację w klubie? – dziewczyna delikatnie skinęła głową. – Nie kłamałem. Zaprowadziłem cię tam, żebyś zobaczyła na własne oczy jakim dupkiem jest Harry – powiedział.

– I tak ci nie wierzę – raptownie sapnęła, i zaczęła kaszleć.

Malik wystraszył się nie na żarty. Bał się, że stan zdrowia dziewczyny może się pogorszyć.

– C-cla..co się dzieje?

– Możesz podać mi wody?

Zayn bez zawahania z szafki obok, do przezroczystej szklanki wlał zwykłej wody mineralnej. Postawił ją, by pomóc koleżance usiąść. Kolejno podał jej wodę, i z powrotem usiadł na krześle.

– Posłuchaj, nie chcę cię teraz denerwować, ale jeśli chcesz mogę pokazać ci zdjęcia jak wrócisz do zdrowia – wyznał, co bardzo zdziwiło blondynkę.

– Jakie zdjęcia? O co chodzi?

– Eh – westchnął przeciągle – Razem z Louis’em zrobiliśmy Harry’emu kilka zdjęć, kiedy ty bywałaś na zajęciach w szkole.

– Nie wiem czy mogę ci ufać. Nie wiem czy powinnam ci wierzyć.

– Twoja decyzja – mrugnął do niej – Zrobisz co uważasz. Ja, tylko ostrzegam, że Harry nie jest do końca z tobą szczery. Jeśli chcesz możesz z nim pogadać, albo nakryć go na zdradzie – zaproponował.

Malik uśmiechnął się do niej, dotykając jej drobnej dłoni.

– Nie wiem czy–

– Pomogę ci. Razem z Louis’em udowodnimy ci, że Harry cię okłamuje.

Zapadła cisza. Claudię dotknęło to, że Harry mógł ją zdradzić. Nie chciała dopuścić do siebie tejże myśli, ale z drugiej strony była ciekawa, czy chłopaki mówią prawdę. Fakt. Malik mógł kłamać, by mieć satysfakcję z cierpienia dziewczyny. A Louis? Nie mógł by okłamać swojej przyjaciółki.

– Masz te zdjęcia przy sobie? – spytała z ciekawością.

Mulat skinął głową na znak potwierdzenia. Z wewnętrznej kieszeni swojej kurtki wyjął swój telefon komórkowy i wszedł w Galerię.

– Jesteś pewna, że chcesz je zobaczyć? – spytał, zanim pokazał jej telefon.

– Tak, pokaż mi je.

– Na pewno?

– Tak – potwierdziła.

– Ale jesteś pewna, że chcesz to przeżyć teraz, tu w tej chwili?

– Oczywiście.

– Na pewno?

– Zayn, do cholery! Mój facet prawdopodobnie mnie zdradza, chcę się dowiedzieć czy to jest prawda!

Malik zachichotał widząc zdenerwowaną blondynkę. Zawsze uważał, że wygląda uroczo, kiedy się denerwuje. Dla niego była idealna. Taką ją kochał.

– Naprawdę?

– Pokażesz mi te zdjęcia czy mam wstać i sama je od ciebie wziąć?

Zayn po kilkuminutowym droczeniu się z dziewczyną postanowił w końcu podać jej telefon. Claudia przejrzała kilka interesujących zdjęć, na których była nieznajoma brunetka i chłopak w kręconych włosach. Pierwsze zdjęcia nie mówiły za wiele, ponieważ ludzie stali tyłem do kadru. Jednak Claudia wiedziała, że na tych zdjęciach jest jej chłopak. A może już były chłopak? Rozpoznała go po jego ulubionej koszulce, którą dostał od niej jakiś czas temu. Ostatnie zdjęcie dla dziewczyny było szokiem. Dokładnie widziała śmiejącą się twarz Harry’ego, który stał i obejmował jej najlepszą przyjaciółkę. To było dla niej za wiele. Rozczarowanie. Złość. Gorycz. Zawód. Złamana przyjaźń. Złamane serce. ZNOWU. Dziewczyna wypuściła telefon z rąk, z czego z kolei opadła na poduszkę. Zamknęła powieki, a potok łez wypłynął z jej kącików. Nie zanosiła się niepohamowanym płaczem. Nie miała na to siły. Jej dusza cichutko krwawiła, ale nie dała tego po sobie poznać.

– Powiedziałbym, że jest mi przykro, ale wtedy bym skłamał – westchnął.

I opuszkami palców dotknął jej nadgarstka. Zaczął przez chwilę kreślić na jej ręce wcześniej nieznane jej wzory.

– Powiem tylko, że wiedziałem. Wiedziałem, że z Harry’ego kawał chuja, ale nigdy nie przypuszczałbym, że byłby w stanie zranić osobę, którą kocha–

– Nic nie mów – przerwała mu.

Otworzyła powieki i otwarła łzy. Nie chciała płakać. Bynajmniej nie przy kimś takim jak Zayn. Bała się, że może ją wyśmiać, skrytykować albo cholera wie co jeszcze.

– Nie chcę o nim słyszeć, proszę. Nie wiem czy jestem w stanie znieść kolejną zdradę z jego strony – zapłakała.

Claudia była rozdarta na milion kawałków. Znów czuła się, jakby ktoś wyrwał jej serce, podarł na kilka części i wsadził je z powrotem. Tym razem bolało mocniej. Pomimo bólu psychicznego, odczuła jeszcze ten fizyczny. Nie, nie chodzi o te obicia i siniaki na jej ciele. Chodzi o nią samą. Rozumiecie?

– Chcę ci podziękować, że byłeś ze mną choć raz szczery.

– Wszystko dla twojego dobra, mała – uśmiechnął się do niej.

Claudia pociągnęła nosem i wytarła kolejną porcję łez.

– Kiedy wyjdę ze szpitala chcę się wyprowadzić.

– Żartujesz?!

– Nie, Zayn – zachichotała, widząc przejęty wyraz twarzy chłopaka – Nie chcę mieszkać z wami całe życie. Chcę się w końcu usamodzielnić.

– Wiesz, że mnie to by w ogóle nie przeszkadzało, gdybym to końca życia widywał cię z samego rana półnagą – wyszczerzył się – A najlepiej to nagą – zachichotał

Claudia rzuciła w niego poduszką, ale i też zaśmiała się razem z nim. Na chwilę zapomniała o wcześniejszej przykrości. Może to i dobrze, ale też zależy dla kogo. Nie sądzicie, że to dziwne, że Zayn w tak krótkim czasie potrafił wywołać uśmiech czy też śmiech na jej twarzy? Czy teoria o ich miłości, która wciąż rosła jest prawdą?

– Jesteś niesamowita – wyznał szczerze.

– Dlaczego mi to mówisz?

Mulat zbliżył się do dziewczyny i złapał jej blade, kruche dłonie. Posłał jej jeden z najpiękniejszych uśmiechów, a później ucałował ją w dłonie.

– Bo cię kocham.

– Co powiedziałeś?

I wtedy, Claudia z Zayn’em usłyszeli podirytowany głos Harry’ego. Oboje odwrócili głowy, i ujrzeli zdenerwowanego chłopaka, który stał w progu drzwi i mocno zaciskał pięści. Wiedzieli, że Kędzierzawy jest wściekły.  Wiedzieli, jakie będą konsekwencje. Ale kogo to obchodziło? Tylko Harry’ego.