Rozdział 5

Wszyscy wysiedliśmy z samochodów, a towarzystwo zaczęło panikować, że nie zdążymy na pociąg bo się "niby" ociągamy. Owszem, tłumaczyłam wszystkim że do odjazdu mamy całe piętnaście minut, jednak oni uparli się i pędem gnali na wyznaczony peron. Siłowałam się z przeklętą rączką, która co jakiś czas wypadała ze swojego stałego miejsca. Zaklęłam w duchu i przyspieszyłam kroku i już po chwili szłam ramię ramię z Niallem. Uśmiechał się do mnie szeroko i powiedział, że te wakacje będą wyjątkowe i nie zapomniane. Modliłam się tylko, żeby miał rację.

Gdy już znaleźliśmy się w pociągu, w przedziale przyszło mi spędzić kilka godzin z Zaynem, Louisem, Megan oraz Harrym. Nie wiem dlaczego zgodziłam się na taki układ...może dlatego, że loczek mnie namówił? Usiadłam tuż obok okna i założyłam słuchawki na uszy, chcąc się odprężyć i być może zasnąć. Niestety.

Ze dwie bite godziny wierciłam się na siedzeniu chcąc zasnąć w wygodnej pozycji. Na marne. Chłopaki razem z rudowłosą wytykali mnie palcami i śmiali się ze mnie, lecz nie znałam powodu choć i tak ich zachowanie wystarczająco działało mi na nerwy. Powiedziałam, że są idiotami i najzwyczajniej w świecie jak najszybciej opuściłam ten przedział. Poszłam do Nialla i Liama, bez sprzeciwu przygarnęli mnie. A co zrobił Harry? No nic, zupełnie nic. Został tam z nimi czytając jakąś książkę. Zawiodłam się na nim. Znowu.

Usiadłam tuż przy oknie i wygodnie się ułożyłam, swoje nogi zarzuciłam na kolana Nialla i zamknęłam powieki chcąc w końcu odpocząć. Nie rozumiem już niczego. Co robię źle, że każdy mnie nienawidzi? Styles raz jest miły, czuły a zarazem jest ignorantem i egoistą. Co mam o nim myśleć? Może to ze mną jest coś nie tak? Louis i Zayn też mnie nie cierpią i nie wiem dlaczego...po woli tracę już nadzieje na jakąkolwiek przyjaźń a choćby dogadanie się z chłopakami. Tylko mój kuzyn i Liam są w porządku, cieszę się że mam ich przy sobie.

Obudziły mnie głośne rozmowy chłopaków. Zorientowałam się, że w uszach nie mam już słuchawek. Leniwie przetarłam powieki i otworzyłam oczy. Zobaczyłam chłopaków jak grają w karty i śmieją się dowoli. Uśmiechnęłam się w ich kierunku i ziewnęłam kilkakrotnie.

- Księżniczko jesteś może głodna? - padło pytanie z ust blond chłopaka.

Pokiwałam przecząco głową, a oni znów się zaśmiali. Podniosłam się do pozycji siedzącej i przykryłam się kocem, który jakimś przypadkiem spoczywał na moim ciele.

- Długo spałam? - spytałam, patrząc na rozbawionych chłopaków. Liam pokiwał tylko głową.

- Harry tu był - wycedził Niall nie odrywając wzroku. Prychnęłam pod nosem i znowu położyłam się na siedzeniach.

- I co z tego? - fuknęłam zakładając ręce na piersiach, chłopaki przerażeni spojrzeli się po sobie a następnie swoje oczy skierowali na mnie.

- Chciał z tobą porozmawiać, nawet błagał żebym cię obudził ale kazałem mu wyjść - odpowiedział Niall, odłożył karty i usiadł obok mnie.

Uśmiechnął się do mnie szeroko i prosił, żebym opowiedziała mu wszystko: co się stało, jak i dlaczego. Brunet chciał wyjść twierdząc, że musimy porozmawiać na osobności. Mój kuzyn przekonał go, iż jesteśmy przyjaciółmi i może a wręcz musi zostać. Odpowiedziałam chłopakom co się stało i dlaczego tak nagle wyszłam z tamtego przedziału. Byli wstrząśnięci tą informacją i zachowaniem chłopaków. Opowiedziałam im także o wszystkich nie przyjemnościach i groźbach ze strony Malika i słowach Tomlinsona, byli dość zdziwieniu bo nigdy nie zachowywali się w ten sposób. Tak. Nie zachowywali się tak bo nie było mnie. A ewidentnie widać, że nie lubią mojego towarzystwa i chcą żebym wróciła do Irlandii. Mam nadzieję, że dowiem się prawdy i uda mi się w jakikolwiek sposób porozumieć z chłopakami. Liam i Niall przytulili się do mnie i poradzili, aby w te wakacje trzymać się ich i ignorować wszelkie zagrywki ze strony chłopaków. Postanowiłam dać sobie spokój z Harrym. Postaram się o nim zapomnieć, mimo że nie będzie to takie łatwe.

Miałam niewielkie trudności z wyjściem z pociągu, a do postoju taksówek droga trwała dziesięć minut. Mój kuzyn uparł się, żeby jechać pociągiem bo nigdy w życiu nim nie podróżował. Pech chciał, że to ja miałam swoją przeklętą walizkę i z ledwością przecisnęłam się w drzwiach, jak już wspominałam: trudności z rączką do tego walizka była ogromna a nikomu nie przyszło na myśl, żeby mi pomóc. Wszyscy zachwycali się widokami Miami i w dupie mieli pechową Claudię.

Walizka była ogromna i uciążliwie ciężka. W końcu zatrzymałam się i oburzona odstawiłam walizkę na bok i usiadłam na niej. Zayn pomógł rudowłosej dziewczynie, choć nie miał w czym jej pomagać ale skoro są parą to chyba logiczne, że mulat jest na każde jej zawołanie. Wszyscy mnie wyprzedzili, wszyscy prócz mojego kuzyna i...Louisa. Blondyn chciał dołączyć do przyjaciół dlatego przyspieszył kroku i krzyczał do mnie, żebym się nie wygłupiała i ruszała swoje cztery litery. Nagle zobaczyłam uśmiechniętego chłopaka, podszedł do mnie i zaśmiał się dźwięcznie.

- Robisz jakiś bunt czy strajk? - spytał patrząc się na mnie.

Byłam wściekła na samą siebie i na nich. Na siebie, bo nie potrzebnie brałam tak dużą walizkę a na nich, że żaden z tych ćwoków nie raczył udzielić mi swojej pomocy. Pokiwałam przecząco głową i zakrywałam twarz w dłoniach.

- Wstań. Pomogę ci - podniosłam głowę i moje oczy były pełne podziwu.

- Dlaczego chcesz mi pomagać ? - zaczęłam dość nerwowo i przelotnie zmierzyłam go wzrokiem. - Gdzie jest haczyk?

- Czy kiedy raz w życiu chcę być miły każdy uważa, że coś planuję...

Wzruszyłam bezradnie ramionami i spojrzałam jednym okiem na chłopaka. Wyjęłam z kieszeni słoneczne okulary, bo tak było najbezpieczniej dla moich oczu.

- No nie wiem, wrzuciłeś mnie do wody do tego uprzykrzasz mi życie na każdym kroku więc dlaczego mam ci teraz wierzyć?

- Zaufaj mi teraz jeden raz i chodź ze mną. Nie mamy za wiele czasu.

Prychnęłam pod nosem i zaczęłam wykłócać się z brunetem o to, kto ma ciągnąć moją przeklętą walizkę. Z tej kłótni wyszło tak, że podczas szarpaniny chłopak urwał całkowicie rączkę. Jak on to zrobił? Też chciałabym to wiedzieć...Wiem jedno: podniósł mi ciśnienie do granic możliwości!

Po chwili oboje dołączyliśmy do reszty przyjaciół. Styles zmierzył wzrokiem najpierw swojego marchewkowego przyjaciela, a potem mnie. Jego wzrok utkwił na mnie, a ja poczułam jak palę się ze wstydu nie wiedząc dlaczego. Spojrzał się na mnie z wrogim nastawieniem i pokręcił lekko głową. Czułam się jakbym zrobiła jakieś świństwo temu chłopakowi...Ale przecież to on nawet nie raczył wstać, wyjść za mną, zatrzymać i spytać co się dzieje. Nie domyślił się, bo po co?

Jechaliśmy dwiema taksówkami do willi Paynów. Jedna taksówka to za mało na siedmioro ludzi, więc przystanęliśmy na dwie. Na szczęście nie musiałam jechać w jednym samochodzie z Harrym. Nie chciałam z nim rozmawiać. Ot tak.

Zaledwie po dwudziestu minutach wysiedliśmy z pojazdów. Nowonarodzeni, szczęśliwi i pełni zapału. Mój pech. Znów siłowałam się z moją przeklętą walizką. Po kilku nieudanych próbach obok mojego ramienia stanął mulat. Spojrzałam się na niego pytająco, a on bez żadnych zawahań jednym, szybkim ruchem wyjął walizkę z ciasnego bagażnika.

- Później podziękujesz - poruszył brwiami w zabawny sposób i oddalił się.

Wow. To było cholernie dziwne.

Po spędzonych dwóch godzinach w nowym mieszkaniu czułam się całkiem swojo. Jedynym minusem jest to, że pokój muszę dzielić z przechwalającą się rudowłosą Megan. Rzekomo jest dziewczyną Zayna. Teraz siedziałam na blacie w dużej kuchni, machałam nogami jak mała uradowana dziewczynka i rozmawiałam z Liamem o planach na następne dni. Chłopak stał oparty o blat i co jakiś czas szeroko uśmiechał się do mnie. W głębi cieszyłam się, że mam kogoś takiego jak on. Był bardzo sympatyczny, troskliwy a zarazem pomocny. Dużo rozmawiamy, wygłupiamy się i staramy się spędzać z sobą jak najwięcej czasu. Lubię towarzystwo tego chłopaka. Naprawdę go lubię.

Chłopaki rozpalili grilla za domem i postanowili uczcić oficjalne rozpoczęcie pięknych wakacji. Byłam przeciwna temu pomysłowi, bo nie chciałam aby sytuacja sprzed kilku dni miała i tu miejsce. Jednak za namową Liama, zgodziłam się. Denerwowało mnie tylko to, że Megan jest tak blisko Harrego. Zdecydowanie za blisko. To, że trochę wypili nie oznacza, że musi uwieszać mu się na szyi...Bo co ona sobie wyobraża? Ma swojego chłopaka i niech jego się trzyma. A od mojego loczka niech zabiera brudne, sztuczne łapska. Odetchnęłam głęboko, poprawiłam swój nieład na głowie, następnie wzięłam piwo do ręki i poszłam w stronę kochanków.

- Zayn cię wołał - nachyliłam się nad obojgiem i poczułam jak fala gorąca oblewa moje ciało.

Wzrok chłopaka utkwił na moim dużym dekolcie, przez co chłopak widział moje piersi. Wiedziałam, że loczkowi sprawi to dużą ilość satysfakcji, bo przecież który chłopak by się tam nie spojrzał? Dziewczyna zacisnęła zęby i odeszła od nas, a w tym czasie ja zwinnym ruchem pojawiłam się na kolanach chłopaka. Owinęłam dłoń wokół jego szyi i słodko się uśmiechnęłam. Styles nie czekał długo i swoje dłonie oplótł wokół w okolicy moich bioder. Pocałował mnie w czubek nosa i spojrzał głęboko w oczy. Ma piękne, zielone oczy. Są najpiękniejsze. Błyszczą jak mniemam na mój widok, a on sam promienieje gdy jesteśmy razem. A te dołeczki? Najbardziej urzekające.

- I jak ci się tu podoba? - wyszeptał prosto do moich ust, wziął ode mnie butelkę z piwem i upił kilka sporych łyków. Oblizał usta i delikatnie musnął moje wargi, przez co ja uśmiechnęłam się promiennie.

- Jest wspaniale. Z jednym, małym wyjątkiem... - zgryzłam dolną wargę i zatrzepotałam kilkakrotnie rzęsami.

Nie byłam do końca pewna czy powinnam mu o tym mówić. Raz się żyje.

- Megan za często jest w twoim pobliżu - powiedziałam szybko, przyłożyłam butelkę do ust i przechyliłam ją.

- Czyżbyś była zazdrosna ? - spytał, a w tym momencie poczułam przeszywający mnie dreszcz od stóp do głów spowodowany zimnymi dłońmi chłopaka, które jakimś cudem znalazły się pod moją koszulką.

- Może - rzuciłam bez entuzjazmu.

Nie chciałam, żeby wiedział. Jakoś dziwnie się bałam jego reakcji. Bałam się też, że go stracę. Zgryzłam nerwowo wargę i poprawiłam opadający kosmyk z czoła. Chłopak złapał mnie za podbródek i kazał spojrzeć sobie w oczy. Nie potrafiłam nic z siebie wydusić. Pokiwałam jedynie głową, a on już wiedział. Wymiękłam. Jego hipnotyzujący wzrok działał na mnie paraliżująco. A zarazem był ukojeniem.

- A nawet jeśli, to co?

- Claudia, posłuchaj... - zaczął łagodnie.

A ja znów zaczęłam się bać o to, że stracę osobę na której mi naprawdę zależy. Niechętnie na niego spojrzałam i ze stoickim spokojem wyczekiwałam, aż się odezwie.

- Megan jest tylko znajomą i dziewczyną Zayn’a. Ona nie interesuje mnie ani trochę - oznajmił, a kiedy zobaczył łzy w moich oczach kontynuował.

Dla uspokojenia, napiłam się.

- Ty się dla mnie liczysz. Jesteś wspaniała i cudowna. Nie myśl nawet, że jest inaczej - uniósł mój podbródek i spojrzeliśmy sobie w oczy.

Harry otarł łzę, która spływała swobodnie po moim bladym policzku i uśmiechnął się zachęcająco.

- I tak jesteśmy tylko przyjaciółmi i nadal nimi będziemy, więc po co mi to mówisz ? - Sama nie mogłam uwierzyć w swoje słowa.

Nie poznaję własnej siebie. Skąd we mnie tyle tej pewności i odwagi? Styles delikatnie odłożył butelkę piwa obok swojego buta i okręcił mnie tak, że siedziałam na nim okrakiem. Opadający kosmyk moich blond włosów włożył za ucho i delikatnie pogłaskał mnie po policzku uśmiechając się przy tym.

- Chciałbym spróbować czegoś innego. Nie jesteśmy dziećmi i doskonale zdajemy sobie sprawę z tego co do siebie czujemy. Nie możemy się temu sprzeciwiać nawet jeśli bardzo byśmy tego chcieli, to czynów i tak nie unikniemy. Claudio, jesteś bardzo piękna i do tego bardzo mądra. Od dawna mi się podobasz, lecz nie wiedziałem jak zebrać w sobie odwagę i powiedzieć Ci co naprawdę czuję. Chciałbym żebyśmy dali sobie szansę w te wakacje, a obiecuję że te chwile będą dla Ciebie i dla mnie nie zapomniane jak i niezwykle wyjątkowe.

- A co z naszą przyjaźnią?

- Nadal się przyjaźnimy i będziemy się przyjaźnić, nie bój się. Ufasz mi, prawda? - spytał z nutką entuzjazmu w głosie.

Uśmiechnęłam się dyskretnie i przytaknęłam.

- Jak nikomu innemu - Harry przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił.

Swoimi dużymi dłońmi zaczął jeździć po moich plecach w wyniku czego zatrząsłam się lekko. To jak wpływał na mnie ten chłopak było pestką w porównaniu do tego co naprawdę do niego czuję. Chciałam i chcę z nim być. Jednak boję się w nim zakochać, ponieważ mogę się sparzyć. Za późno.

Jak co wieczór tuż przed snem wypijałam szklankę zimnej wody. Bałam się schodzić na dół ze względu na to, że nie miałam ochoty przeżywać powtórki z wydarzeń. Zaryzykowałam. Zaraz po gorącej kąpieli zeszłam ostrożnie na dół. Było cicho, a oznaczało to, że wszyscy są w swoich pokojach. Tak. Tak mi się wtedy wydawało...Gdy zeszłam po schodach od razu skręciłam w lewo, kierując się prosto do kuchni. Podeszłam do dużej, białej aż po sam sufit lodówki i zwinnym ruchem otworzyłam ją. Nie znalazłam dzbanka z wodą mineralną wiec się nieco zaniepokoiłam. Nie zasnę bez wypicia szklanki wody...

Skoro to dom rodziców Liama, to muszą mieć tu gdzieś zapasowe butelki wody. Przecież ten chłopak tak dba o linię i nie pije nic innego...Postanowiłam poszperać dyskretnie w pobliskich szafkach. Nagle usłyszałam dobrze znaną mi melodię, ale to raczej brzmiało jak ciche jęknięcia.

Baby I’ll take you there, take you there, Baby I’ll take you there, yeah... Napięcie odwróciłam się i zobaczyłam zupełnie nagiego Zayna z szczoteczką w buzi. Zobaczywszy mnie pisnął głośno jak mała dziewczynka, a ja upuściłam ową butelkę, która przedtem znajdowała się w mojej dłoni. Moje oczy szeroko się otworzyły i mimowolnie zaczęłam krzyczeć. Chłopak z salonu zwinął jedną z poduszek i przykrył swoje klejnoty. W zwolnionym tempie zakryłam usta dłonią, aby się nie zaśmiać.

- Co ty tu robisz? - pisnął pod denerwowany drepcząc to na jednej nodze to na drugiej. Nie spodziewał się mnie tutaj jak i zarówno ja jego.

- Przyszłam się napić. A co ty tu robisz i dlaczego jesteś nagi? - spytałam słodkim głosem, a on wywrócił oczami.

Był zdenerwowany i aż cały się zarumienił. To było nawet słodkie.

- Kąpałem się i myślałem, że wszyscy już śpią...Nie sądziłem że ciebie tu spotkam - zaczął się plątać w słowach.

Nerwowo zaczął ciągnąć się za mokre włosy na głowie. Nie wiem jak nie wiem kiedy, ale poduszka którą trzymał chłopak niefortunnie upadła i Zayn znów był nagi. Odruchowo dłońmi przykryłam oczy i zaśmiałam się dźwięcznie.

Niezręczna sytuacja.

- Ubierz się wreszcie - oznajmiłam spokojnym głosem.

Odsłoniłam dłonie a chłopak ponownie stał z czerwoną poduszką. Wyglądał komicznie. - Nie zapominaj że w tym domu są też dziewczyny - dodałam pokrótko i sięgnęłam po butelkę wody, która i tak leżała już na ziemi. W nieminionej chwili usłyszałam jak ktoś zbiega ze schodów, tuż w progu pojawił się uśmiechnięty Niall.

- Co to za krzyki? - skierował pytanie prosto do mnie, ignorując przy tym obecność mulata.

A może po prostu nie wiedział, że tam stoi? Palcem wskazałam na chłopaka, który ponownie się słodko zarumienił. Nagi, wstydliwy Zayn to słodki, bezbronny Zayn.

- Widzę, że po mału się zaczynacie dogadywać...I chyba aż za bardzo - blondyn spiorunował mnie wzrokiem a ja uniosłam ręce do góry, to był mój taki gest obronny.

Nieuniknione było wywrócenie oczami. Taki mój mały nawyk.

- Nieee... - przeciągnęłam i pokiwałam przecząco głową. - Nie wydaje mi się, żebyśmy się dogadywali i z pewnością taka odmiana nigdy nie nastąpi.

Uśmiechnęłam się w miarę prawdziwie, a mój kuzyn wzruszył ramionami i pognał pędem do lodówki. Wyciągnął z niej paczkę kabanosów i wyminął mnie zwinnym ruchem.

- Jak sobie chcecie, ja mam inne zdanie gołąbeczki - I zniknął za futryną.

A-a ja razem z Zayn’em spojrzeliśmy się po sobie. To dość niekomfortowa sytuacja.

- Chyba nie zamierzasz tak tu stać? Zmykaj stąd, Malik - syknęłam i gestem dłoni wskazałam mu kierunek łazienki, która znajdowała się naprzeciw salonu.

Chłopak posłusznie wykonał moje polecenie co mnie mocno zdziwiło. No, ale co miał innego zrobić? Był nagi i było mu zapewne głupio.

Pierwszy oficjalny dzień wakacji...

Zaraz po przygotowanym śniadaniu dla całego domu, wzięłam do ręki grubą lekturę i wyszłam na taras, po to by poczytać. Wygodnie usiadłam w wiklinowym fotelu i już za chwilę miałam zamiar zanurzyć się w lekturze aż do samego południa. Miałam mnóstwo czasu dla siebie, ponieważ Megan i chłopaki jeszcze spali. Zazwyczaj wstaję wcześniej. Nie lubię marnować dnia, tym bardziej że są wakacje, lato i przepiękna pogoda.

Nie zdążyłam dość do pierwszego rozdziału, a usłyszałam hałas i krzyki obiegające prosto z jadalni. Jadalnia była połączona z niewielkim salonem. Odłożyłam książkę na stolik i niechętnie wstałam, następnie skierowałam się do wyznaczonego miejsca. Gdy znalazłam się w środku 4/5 One Direction siedzieli i jedli, natomiast Niall i Louis stali nad nimi i głośno krzyczeli na siebie wzajemnie.

- Kto ci kazał jeść te pieprzone tosty!? Mówiłeś że ich nie lubisz a teraz wpierdalasz je za nas wszystkich! Zdecyduj się w końcu, Tomlinson...Lubisz je albo ich nie lubisz - Widziałam to zdenerwowanie w oczach Horana.

Mój kuzyn rzadko się denerwował i nie często widziałam go w takim stanie. Zwykle to spokojny, cichy i opanowany człowiek, a jak wybucha to chodząca bestia. Furiat. Czułam, że ta kłótnie za dobrze się nie skończy. Stałam przy schodach i z daleka wolałam się przyglądać całej tej sytuacji.

- Nie powinno interesować cię to, co jem. Jest to moja zakichana sprawa a ty się w to nie wtrącaj z łaski swojej, jasne? - Louis pogroził palcem tuż przed nosem blondyna.

Tamten pokiwał głową i zabrał mu talerz tostów tuż sprzed jego nosa. Brunet był blisko ataku, jednak coś go powstrzymywało.

- To, że masz wieczne humorki i zmiany nastroju jak typowa baba nie znaczy, że my musimy je znosić. Ogarnij się bo zaczynasz mnie na prawdę wkurwiać! - Niall był naprawdę wściekły.

Nigdy przedtem go takiego nie widziałam. Gdzie ten spokojny, czuły i troskliwy Niall? Gdzie jest mój stary Niall? Blondyn usiadł na swoim krześle i westchnął ciężko.

- Z resztą nie tylko mnie... - dodał nieco ciszej, ale niestety brunet to usłyszał, bo go mocno zdenerwowało.

Tomlinson szarpnął krzesło i odszedł od stołu. Spojrzał na mnie paraliżująco i wymijając mnie wyszedł na taras. Nie mam fioletowego pojęcia o co im właściwie poszło. Podeszłam do nich i na ścianie, tuż obok okna zobaczyłam czerwoną plamę, na podłodze również znajdował się rozlany napój i do tego stłuczone naczynie. Sok wiśniowy. Od razu go poznałam i podejrzewałam czyja to może być sprawka.

- Dowiem się o co tutaj chodzi? - zaczęłam ostro wskazując na plamę na ścianie jak i na podłodze.

Nie miałam zamiaru ani ochoty tego sprzątać. Nie jestem ich sprzątaczką czy też nianią.

- Posprzątam to zaraz - odezwał się Niall bez entuzjazmu, gdy na niego spojrzałam, on nawet nie uniósł głowy znad talerza.

- Mam taką nadzieję i myślę, że to się więcej nie powtórzy, bo za miesiąc rodzice Liama nie poznają swojego domu a z takim zachowaniem długo tutaj nie pobędziemy - oznajmiłam im jasno i klarownie.

Oczywiste było to, że przy takim zachowaniu chłopaków wszystkie cenne rzeczy czy też zwykłe naczynia będą zniszczone lub nie będzie ich w ogóle. Np. dzisiejszy stłuczony dzbanek. Usiadłam do stołu i zjadłam niewielkiego tosta po czym zaraz go popiłam mlekiem. Horan tak jak obiecał posprzątał stłuczone naczynie i umył dokładnie podłogę, jednak ta plama nie chciała zejść i raczej nie zejdzie. Kazałam mu odpuścić i powiedziałam, że sama się tym zajmę. A w ostateczności odnowimy całą ścianę bądź czymś zakryjemy. O matulu...Czuję, że to nie koniec tych niemiłych niespodzianek.

- Nie ładnie jest podsłuchiwać - Wycierając stół usłyszałam nad sobą ten zachrypnięty głos. Ten sam, charakterystyczny akcent.

- Cześć Malik. Jak się czujesz po wczorajszym? - rzuciłam nie odrywając się od swojego zajęcia, wzięłam wszystkie talerze i zaniosłam prosto do kuchni.

Pech chciał, że dziś rano zmywarka państwa Paynów musiała się zepsuć i wszystkie brudne naczynia narazie trzeba myć ręcznie. A to oznacza, że JA muszę myć je ręcznie.

- Odpuść już. Każdemu może to się zdarzyć, przecież to normalne.

Po usłyszeniu tych słów myślałam nad tym, aby się nie zaśmiać. Czy on na prawdę jest taki głupi?

- Oczywiście że tak - powiedziałam z kpiną. - Każdy człowiek po cudzym domu paraduje z gołym tyłkiem. Tak, Malik. To jest jak najbardziej normalne... - Odpowiedziałam szybko.

- Może z twojej perspektywy wygląda to inaczej... - Odkładając talerze odwróciłam się, a przede mną stał chłopak w samych bokserkach.

Przelotnie zmierzyłam go wzrokiem i spojrzałam na niego pytająco. Zgryzłam wargę, by się nie roześmiać. Co on do cholery wyprawia?

- Na Boga, Malik...Jeszcze ci mało po wczorajszym? Ubierz się! - fuknęłam bez namysłu uderzając go zieloną ścierką.

Chłopak miał na sobie kremowe, bardzo obcisłe bokserki w wyniku czego w dokładności widziałam jego...Jakby to ładnie nazwać przyjaciela, o!

- O co ci chodzi? - spytał z zażenowaniem, a ja przygryzłam dolną wargę co spowodowało, że jego przyrodzenie poruszyło się.

- Przecież widziałaś mnie wczoraj nago i nie przeszkadzało ci to... Więc dlaczego dzisiaj wybrzydzasz? - Chłopak uniósł ręce do góry i uśmiechnął się niewinnie.

Stojąc tak przed nim wydawało mi się, że to nie ten sam chłopak sprzed kilku dni. To chore jak sytuacja zmienia ludzi. Jak towarzystwo zmienia ludzi.

- Ubierz się, błagam...

- Wedle twego rozkazu, Horan.

Malik wykonał ukłon i śmiesznie zagestykulował swoimi rękoma. Zaśmiałam się cicho i to co udało mi się zobaczyć to jego nagie plecy i zgrabny tyłek. Wyglądał dość komicznie, gdyż kręcił nim jak typowa dziewczyna. Zrobił to specjalnie, z pewnością.

W tym samym czasie...

Zayn Malik zaraz po ubraniu się i uczesaniu wyszedł ze swojego pokoju, ostrożnie zamknął za sobą drzwi i skierował się prosto do pokoju Harrego i Louisa. Zapukał dwa razy, a gdy usłyszał, że może wejść nacisnął klamkę i znalazł się w przytulnym pomieszczeniu. Pokój miał dwa spore łóżka, duże okna, szafę i dwie komody. Miał szczęście, że nie zastał tam loczka. Musiał porozmawiać z Louisem. Obmówić cały plan o którym nikt nie mógł się dowiedzieć.

- Jak sytuacja? - spytał mulat rozkładając się na wygodnym łożu kędzierzawego. Brunet prychnął pod nosem i kartkował notatnik.

- Bez zmian. A u ciebie? - Zayn pokręcił głową i odpowiedział mu tym samym.

Żadnemu z nich nie przychodził racjonalny pomysł na to, by zemścić się na Claudii. Oboje tego chcieli.

- Jak tak dalej pójdzie to ja odpuszczam - wypowiedział się Pakistańczyk.

Wyjrzał przez okno i zobaczył Claudię i Harrego. Biegali i wygłupiali się, a przy tym oblewali się wodą. Kędzierzawy obejmował dziewczynę i dotykał po jej ciele. Zayn nerwowo przełknął ślinę i poczuł dziwne ukłucie w okolicy klatki piersiowej. Pośpiesznie rozmasował bolące miejsce tak by przyjaciel niczego nie zauważył. Chłopak nie potrafił wytłumaczyć dlaczego tak się stało, ale liczył że więcej to się nie powtórzy. Ponownie wyjrzał przez okno i tym razem przeliczył się. Znów go coś zakuło, dokładnie w tym samym miejscu. Widok przytulającej się pary sprawił, że Zayn poczuł się odrobinę zazdrosny i zagrożony. Natychmiast odgonił od siebie tę myśl, a z rozmyśleń wyrwał go głos swojego rozmówcy.

- Musimy dokończyć to co zaczęliśmy. A te wakacje to świetna okazja - powiedział Tommo.

 Usiadł wygodnie na łóżku opierając się plecami o ścianę. Uśmiechnął się cwaniacko w stronę swojego przyjaciela.

- Co tym zyskamy? - Spytał nieco zdezorientowany ciemnowłosy, a w międzyczasie zaczął strzelać kostkami.

- Zemścimy się na niej i poczuje się dokładnie jak my trzy lata temu - Oznajmił spokojnym głosem niebieskooki.

Wydarzenia sprzed kilku lat wciąż odbijają się na życiu Tomlinsona. Przeżywa stratę Eleanor, choć już dawno powinien o tym zapomnieć.

Nie mógł. Nie chciał. Nie potrafił.

- Czasu i tak nie cofniemy...Musimy pogodzić się z tym i zapomnieć o przeszłości, a zacząć żyć teraźniejszością - Pakistańczyk zagestykulował rękoma tak jak robią to w filmach. - Mnie też jest trudno pogodzić się z tym faktem, ale minęły już trzy lata...To nie jej wina.

- Jak to kurwa nie jej wina!? A czyja niby? Może moja? Twoja? - Zbulwersował się Tommo i z pięściami rzucił się na swojego rozmówcę.

Byli przyjaciółmi od dawna. Świetnie się dogadywali we wszystkich sprawach. A plan który wymyślili w celu zemszczenia się na Claudii mieli wykonać w te wakacje. W ostatniej chwili Zayn zmienił zdanie. Być może to Zayn się zmienił.

- Uspokój się do cholery!

Odezwał się Zayn i poczuł jak zabiera mu dech w piersiach z powodu tego, że jego przyjaciel przyciska go do miękkiego łóżka. Zrzucił go z siebie i teraz to on był górą. Oboje byli mocno zdenerwowani i sfrustrowani.

- Nie tak się umawialiśmy, Zayn...Rozmyśliłeś się bo zakochałeś się w tej cnotce czy jak? - Louis pokiwał głową, a jego towarzysz przycisnął go mocniej do podłogi. Niebieskooki syknął z bólu.

- Nawet tak nie mów! - fuknął natychmiast. - Jestem teraz z Megan i jestem gotów zemścić się na Horanównej. - Na twarzy Tomlinsona zagościł szyderczy uśmiech. Malik odsunął się od przyjaciela i pomógł mu wstać. - Zrobię to, jasne? - Powiedział mulat, a brunet poklepał go po ramieniu.

- I to mi się w tobie podoba.

***

Louis Tomlinson zaraz po tym, jak jego przyjaciel opuścił jego pokój skierował się do pokoju dziewczyn. Zastał tam rudowłosą Megan, rzekomą dziewczynę Zayna. Na jej widok uśmiechnął się sam do siebie. Dziewczyna siedziała na balkonie w samym skąpym bikini i prawdopodobnie opalała się.

Chłopak zakluczył drzwi i poprosił dziewczynę, by z nim porozmawiała. Ona zgodziła się. Rozmawiali dość długo i co chwilę do siebie się uśmiechali. Znali się kilka miesięcy, jeszcze zanim Megan zaczęła spotykać się z jego przyjacielem. To on ich ze sobą poznał i od razu przypadli sobie do gustu.

- Czyli wiesz co masz robić? - Spytał z ekscytacją w głosie, a ruda pokiwała znacznie głową. Uśmiechnęła się promiennie i przygryzła dolną wargę.

- Nie musisz o nic się martwić, Tomlinson - Dziewczyna zbliżyła się do jego ucha i przygryzła płatek. Chłopak cofnął się i spojrzał się na nią wyczekując wyjaśnień.

- Nie rozpędzaj się, Harris. Jesteś dziewczyną mojego kumpla - Przypomniał jej, a ona skinęła głową.

- Nie jestem niczyją własnością i robię to co chcę - Zaśmiała się dźwięcznie a Louis wywrócił oczami. Odetchnął i odkluczył zamek w drzwiach.

- Ani słowa Malikowi, jasne?

- Jak słońce - odpowiedziała i wróciła do dalszego zajęcia, a chłopak nie odwracając się już...Po prostu wyszedł.

Czytasz=Komentujesz.