Rozdział 2

Ocknęłam się szybko i z trudem chwytałam powietrze głęboko w płuca. Śnił mi się on. Zayn. Przez około cztery godziny w głowie miałam tylko jego obraz. Czy to jakiś koszmar? Czym sobie zasłużyłam na takie traktowanie? Malinka to zapewne ostrzeżenie ze strony chłopaka, dał mi tę świadomość żebym uważała na niego. Lub na siebie. Po chwili usłyszałam ciche stukanie w szybę mojego okna. Było ciemno i głucho. Co jest do cholery? Jest trzecia nad ranem a ktoś dobija się do mnie. To straszne. Znów ktoś cicho stuka o szybę. Przełknęłam ciężko ślinę i wyszłam spod ciepłej kołdry. Ostrożnie podeszłam bliżej okna i ujrzałam czyjąś postać. O nie! To jakiś nieśmieszny żart ze strony Malika? Złapałam za rączkę i stanęłam z boku. Usta zacisnęłam w wąską linię a oczy mocno zamknęłam. Serce gwałtownie przyspieszyło swoje bicie. Znów czułam tę cholerną niepewność i strach, który ciągle mi towarzyszył. Otworzyłam je, aż nagle ktoś wpadł do mojego pokoju jak błyskawica. Pisnęłam z przerażenia i mocno uderzyłam plecami o szafę. Wtedy znów odczułam piekący ból w okolicy dolnej partii pleców. Chłopak wylądował na puszystym kremowym dywanie i jęczał coś pod nosem sam do siebie. Moje ciało stało się jak z galarety, trzęsłam się jak opętana. Tajemniczy otrząsnął się i podniósł a wtedy moim oczom ukazała się bujna czupryna. Podszedł do okna i zamknął je. Odwrócił się w moim kierunku a ja cofnęłam się i znów moje plecy zetknęły się z szafą. Nieco uspokoiłam się, kiedy wiedziałam kto znajduje się w moim pokoju. To był Harry. Znaczy się jest. W sumie to i się ucieszyłam. Harry usiadł na moim łóżku i gestem dłoni wskazał miejsce obok siebie, poprosił abym usiadłam obok niego. Z początku nie chciałam tego robić nie wiedząc w podświadomości dlaczego, ale po chwili sama zrobiłam pierwszy krok i usiadłam obok niego. Miałam masę pytań co do jego osoby.

- Co tu robisz, w moim pokoju i na dodatek w środku nocy? - padło pierwsze z moich pytań. Harry uśmiechnął się serdecznie, a zaraz spuścił głowę.

- Wracałem z imprezy, chciałem wejść do domu lecz zapomniałem kluczy, a że Zayn odłączył się ode mnie musiałem uciec się do innych środków - spojrzał w moje oczy, a ja zarumieniłam się co nie uszło uwadze chłopaka.

- Dlaczego akurat mój pokój ? - spytałam siadając naprzeciw niego po turecku, a ręce złożyłam na swojej piersi. W spokoju wyczekiwałam na jego odpowiedź. Kiedy była taka konieczność potrafiłam zachować ten stoicki spokój.

- Chłopaki mają twardy sen, walący się budynek nawet by ich nie obudził, więc przypomniało mi się iż właśnie przyjechałaś to i zaryzykowałem. Nie miałem zamiaru spać pod domem a na hotel nie miałem pieniędzy - westchnęłam ciężko i pokręciłam przecząco głową.

- Interesująca historia, czy to wszystko ? - chciałam jak najszybciej go stąd spławić i ponownie ułożyć się do błogiego i rozkosznego snu, w którym przedtem trwałam. Tęskniłem. Zdążyłam wyczytać z jego ust. Powiedział, nie...nie powiedział a raczej zagestykulował ustami. - Harry, to nie pora na pogawędki...rano porozmawiamy, dobrze ? - szepnęłam dotykając jego prawego policzka, a on uśmiechnął się promiennie. Wtedy poczułam silną woń płynu alkoholowego. On też? Rany...

- Czy mogę zrobić coś, na co przedtem nie miałem i nie będę miał odwagi zrobić ? - szepnął nachylając się nade mną. Uśmiechnął się chytrze i spojrzał głęboko w moje oczy. Nagle poczułam jego usta na moich, silne wpijające się we mnie. Nie spodziewałam się tego, ale też szybko zapomniałam o zdarzeniach sprzed chwili i o tym co mówił Harry. Mocno zdziwiło mnie jego zachowanie.

Moje ciało i zmysły zadrżały odczuwając nieznaną wcześniej przyjemność. Podobało mi się to uczucie z sekundy na sekundę. Przez moją twarz i wargi przeszedł przyjemny prąd. Chłopak rozchylił moje wargi swoim językiem, a ja całkowicie się temu oddałam nie wiedząc dlaczego. Nie protestowałam. Nie mogłam. Nie potrafiłam. I chyba nie chciałam. Harry całował idealnie. A jego usta idealnie pasowały do moich. W końcu dalej mi się podobał. Moje ręce oplotły jego kark, a jego dłonie powędrowały na moją talię. Poczułam kolejną falę ciepła okrywającą całe moje drobne ciało. Jego dłonie wędrowały po moich ramionach, karku, brzuchu i biodrach. Czułam go prawie na całym ciele. Prawie. Po dłuższej chwili mój umysł otrząsnął się i mocno od siebie odepchnęłam go.  Chłopak tracąc równowagę spadając z łóżka. Kurczę. To ja mam aż tyle siły? Pośpiesznie wstał, a ja wraz z nim.

- Co ty robisz do cholery ? - fuknęłam oburzona, a ujrzałam tylko jego rozbawioną minę. Zbliżył swoje usta do mojego ucha i wyszeptał.

- Wiem, że tego chcesz. Oboje tego chcemy od dawna. Nie zaprzeczysz - odsunęłam się od niego na tyle, żebym mogła zobaczyć jego twarz. Uderzyłam go w twarz z całej siły i tego całego gniewu, który we mnie buzował. Wyładowałam na nim całą złość. Całą negatywną energię i tak jakby czar prysł. Strach momentalnie znikł. Ot tak. - Claudia... - wyszeptał łapiąc się za poczerwieniony prawy policzek. Będzie buba, ale zasłużona. Spuściłam głowę i jedną ręką zakryłam usta, żeby się nie rozpłakać. Byłam cała roztrzęsiona tym, co przed chwilą zrobiłam. Wiem, że nie powinnam i nie chciałam. Ale emocje mną targały i nie potrafiłam się kontrolować. To było silniejsze ode mnie. Harry zbliżył się do mnie i chciał mnie dotknąć, ale zrezygnował widząc moją reakcję.

- Nic nie mów. Wyjdź - nakazałam ze stoickim spokojem i dopiero wtedy poczułam jak po rozgrzanych policzkach spływa mi łza. Pierwsza, druga a zaraz trzecia. Podeszłam do drzwi i przekręciłam zamek w drzwiach, następnie otworzyłam chłopakowi drzwi przed nosem. On zatrzymał się i czułam jak mnie obserwuje. Prosił, żebym go wysłuchała i porozmawiała.

- Idź już, proszę - wyszeptałam ciągając nosem. Harry westchnął głęboko i bez słowa wyszedł. Po prostu. Jak gdyby nigdy nic się nie stało. A stało się! Owszem. I to dużo! Zamknęłam za sobą drzwi i zsunęłam się w dół, siadając na ziemi nie mogłam powstrzymać się od płaczu. Dławiłam się i zanosiłam się coraz mocniej, a z każdą chwilą coraz trudniej łapałam każdy oddech. Wyłam jak małe dziecko i do tej pory nie wiem dlaczego. Po kilku minutach otarłam łzy i wstałam, wtedy usłyszałam jak Harry odchodzi od moich drzwi. Czyli przez ten czas gdy płakałam on ślęczał pod moimi drzwiami? Jestem rozwydrzoną, rozkapryszoną idiotką. Wpełzałam pod kołdrę i wtuliłam się w poduszki. Nie minęła chwila, a porwała mnie urocza kraina Morfeusza.

Obudziłam się równo o dziewiątej. Dziwne, ale jakoś nie mogłam spać. Wydarzenia z nocy nie dawały mi spokoju. Całą noc myślałam o Harry i Zaynie. Niepotrzebnie i mało-przydatnie. Zabrałam ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy i pędem ruszyła w stronę łazienki. Zamknęłam się na klucz i odetchnęłam z ulgą. Słyszałam już hałas i tłuczenie się talerzy, więc oznaczało że chłopcy nie śpią. Ciekawe teraz którzy... Tak w prawdzie nie miałam ochoty na jedzenie, a jednoznacznie oznaczało to, iż nie miałam ochoty na oglądanie ICH.

Wzięłam szybki, zimny prysznic dla rozbudzenia organizmu. Owinięta już ręcznikiem umyłam głowę a następnie rozczesałam wszystkie kosmyki i na końcu zabrałam się za suszenie. Rozczesałam je i lekko potargałam. Wyszczotkowałam zęby, kolejno wy balsamowałam całe ciało. Szeroko uśmiechnęłam się do swojego odbicia i w powietrzu puściła buziaczka. Założyłam bieliznę, czarne, krótkie spodenki i miętową koszulę bez rękawów. Na nogi włożyłam swoje fioletowe papunie. Eyerlinerem maznęłam niewielkie kreski i czarnym tuszem maznęłam rzęsy.

Po piętnastu minutach zeszłam do kuchni. Niall i Liam ciepło mnie przywitali, Harry pustym spojrzeniem oblał moją osobę, a Zayn? Zignorował mnie gdy weszłam. Usiadłam do stołu obok Nialla i naprzeciw Harry’ego. Westchnęłam ciężko i do porcelanowej szklanki nalałam zimnej wody mineralnej. Na talerz włożyłam pół kromki chleba, plasterek żółtego sera i kawałek pomidora. Wszyscy zgromadzeni zrobili wielkie oczy i byli co najmniej przerażeni.

- To całe twoje śniadanie? - odezwał się Harry, przełykając ostatni kęs swojej kanapki. Popił to szklanką soku i spojrzał się na mnie. Napiłam się wody i starałam unikać kontaktu wzrokowego.

- Masz z tym jakiś problem? - fuknęłam bez namyślenia. Odstawiłam szklankę i zaczęłam jeść swoją kanapkę.

- Nie - odpowiedział natychmiastowo i w dalszym ciągu spoglądał na mnie. - Miałem na myśli to, iż nie musisz się krępować i możesz zjeść ile zechcesz - kątem oka spojrzałam na kędzierzawego i wtedy dostrzegłam jego zapadające się dołeczki. Piękne i urocze dołeczki. Uśmiechnął się szeroko i dałabym sobie rękę uciąć, że miał ochotę się zaśmiać.

- Dzięki za troskę - napiłam się wody z czego z kolei spojrzałam po chłopakach. - Zazwyczaj nie jadam śniadań, ale zrobiłam wyjątek żebyś nie zrobili mi wojny, bo potem będę chodzić głodna aż do obiadu - wytłumaczyłam i dalej siłowałam się z kanapką, która na swój sposób nawet mi posmakowała.

- Harry, co się jej czepiasz? I tak dobrze wygląda - skomentował Zayn czytając gazetę, następnie upił łyk gorącej, ciemnej kawy. Świetny sarkazm. Nienawidzę sarkazmów, mulat chciał mnie obrazić, jednak ja obróciłam to w żart.

- Nie musisz mi tego mówić. Wiem, że dobrze wyglądam - uśmiechnęłam się szeroko i ciurkiem wypiłam pozostałości w szklance.

Zayn prychnął pod nosem i zanurzył się w lekturze, udając, że coś zawzięcie czyta. - Dziękuję za komplement, Zayn - na moją twarz wkradł się chytry uśmieszek. Cud, że mam długie włosy i nie widać spod nich tej przeklętej malinki. Po prostu odgryzłam się na Zayn’ie za to co mi zrobił wczoraj. Chłopak wrogo spojrzał na mnie, wstał i z kieszeni wyciągnął paczkę papierosów. Chyba się zdenerwował.

- Jeśli chcesz palić to nie tutaj, wyjdź na zewnątrz - zawiadomił go Niall, a on w pośpiechu wyszedł na taras mało co przy tym nie trącając krzesła. Zaśmiałam się w duchu. Dwa zero przystojniaczku!

Minęło pół godziny, a Zayn nie wrócił już do kuchni. Usiadł w salonie i zaczął oglądać telewizję. Wszyscy zjedli, więc teraz należałoby posprzątać. Razem z Harrym zabrałam się za sprzątanie. Dziwne, bo chłopak był nawet za tym, żebym mu pomogła. Zebrałam brudne naczynia i włożyłam prosto do zmywarki. Harry pozostałe produkty spożywcze władował prosto do kosza na śmieci, stwierdził, że tego i tak nikt nie będzie jadł. W sumie po części miał i rację. Przetarłam stół i wszystkie krzesła. Harry pościerał wszystkie blaty w kuchni, co mnie mocno zdziwiło. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim chłopakiem, który potrafiłby zaprowadzić porządek. Nawet Niall to straszny bałaganiaż! A może po prostu Harry chciał dobrze wypaść przede mną? Przyznam, że mu się udało.

- Harry, czy mógłbyś mi wytłumaczyć to co się wydarzyło dziś w nocy? - spytałam, kładąc niewielki obrusik na stół kuchenny. Chłopak krzywo się na mnie spojrzał i wyglądał na bardzo zdziwionego, jakby nie wiedział o co mi chodzi. - Pocałowałeś mnie - rozjaśniłam mu sprawę, a jego usta zwiastowały pół uśmiech. Odwróciłam się i na obrusie położyłam trzy, zielone zapachowe świeczuszki.

- Żałujesz ? - usłyszałam nad sobą czarujący, zachrypnięty głos Harrego. Westchnęłam i odwróciłam się napięcie.

- Uważam, że to nie powinno się wydarzyć - skłamałam, choć w duszy było mi ciężko. Fakt, ten pocałunek był dla mnie szokiem, ale od dawna go pragnęłam. Nie chciałam wyjść na jakąś desperatkę i zakochaną po uszy w nim dziewczynę. Nie wiedziałam wtedy jak mam to odebrać. Czy Harry stroi sobie ze mnie żarty czy traktuje mnie poważnie? - Ani powtórzyć - dodałam szorstko, a chłopak momentalnie posmutniał. Westchnął ciężko i spojrzał na mnie.

- Żałujesz tego? - ponowił pytanie i nie dawał za wygraną. Wiedziałam, że chce ode mnie wydusić choć krztę prawdy.

- Sądzę, że oboje powinniśmy o tym zapomnieć - powiedziałam bardziej nerwowo niż zwykle, z tego względu że wścibskość tego chłopaka nie znała granic. Jest uparty. I to bardzo. Tak samo jak ja. A więc pasujemy do siebie. Chyba.

- Żałujesz ? - spytał ponownie.

On na prawdę zaczął działać mi na nerwy, ale nie mogłam ot tak sobie wyjść.

- Tak! - wykrzyczałam mu to prosto w twarz.

Wiem. Skłamałam i starałam się to robić jak najmniej podejrzanie. Harry chyba uwierzył.

- Dasz mi już spokój? - Stał niedaleko mnie, a ja widziałam jak jego klatka piersiowa unosi się to w górę to w dół i tak coraz szybciej.

Był zdenerwowany, a w moich oczach znajdował się strach. Podszedł do mnie i spojrzał głęboko w moje szmaragdowe oczy. Uśmiechnął się chytrze i skierował się do salonu.

- Naucz się kłamać, Claudio - nałożył nacisk gdy wypowiadał moje imię. Zlekceważył zaistniały fakt, puścił mi oczko i wyszedł z domu.

Wypolerowałam wszystkie szklanki i ściereczką wytarłam talerze oraz filiżanki. Naczynia poukładałam na swoich miejscach i wyszłam z kuchni. Widząc chłopaków z jakimiś torbami ostro się zaniepokoiłam. Rodzice mówili, że mam spędzić z nimi weekend a dopiero później gdzieś wyjedziemy. Więc co jest grane do licha?

- Dokąd jedziecie? - rzuciłam w chwili widząc jak Niall schodzi po schodach.

- Chyba nie zamierzasz w taką pogodę siedzieć w domu ? - prychnął Liam, a następnie uśmiechnął się do mnie.

- Jedziemy nad jezioro, zbieraj tyłek - powiadomił mnie blondas. Minął mnie i znalazł się tuż przy drzwiach. Z szafki wziął kluczę i spojrzał na mnie.

- Nawet nie jestem spakowana... - zaczęłam smutno i spojrzałam na swojego kuzyna. Wzruszył bezradnie ramionami, a za chwilę uśmiechnął się tajemniczo.

- Spakowaliśmy cię - wtrącił się Harry, który schodził właśnie po schodach. Uśmiechnął się szeroko w moim kierunku i puścił oczko.

- Czyli grzebaliście w moich rzeczach? I to bez mojej wiedzy? W sumie gdybym wiedziała to i tak bym wam nie pozwoliła - zadawałam pytania seryjnie, a nie otrzymywałam odpowiedzi. - Moment. Grzebaliście w moich rzeczach !? - krzyknęłam ile sił w płucach a chłopaki tylko głośno się zaśmiali. - No tak. Bardzo śmieszne i dorosłe - klasnęłam w dłonie i za chwilę opuściłam je wzdłuż ciała. Przewróciłam teatralnie oczami widząc jak Harry chce coś powiedzieć.

- Nie spinaj tak mała, bo ci żyłka pęknie - prychnął wymijając mnie. Wtedy to byłam już wściekła.

- Zbastuj z tonu, kolego - fuknęłam i pędem pognałam w kierunku drzwi. Wyminęłam wszystkich i z hukiem je zamknęłam. Nikt nic się nie odezwał.

Na podjeździe zobaczyłam Zayna, który opierał się o Audi mojego kuzyna i palił papierosa. Nie patrzył w moją stronę, więc nie mógł widzieć, że się do niego zbliżam. Westchnęłam głęboko i jak najciszej było mi możliwe podeszłam do niego.

- Co to wczoraj miało znaczyć ? - zaczęłam ostro, a chłopak napięcie odwrócił się. Zaciągnął się ostatni raz i wyrzucił peta, przyduszając go swoim dużym butem.

- Nie wiem o czym mówisz - odpowiedział marszcząc czoło. Odgarnęłam włosy i centralnie wskazałam na malinkę.

- Mówi ci to coś ? - spytałam z lekką kpiną, a on pokiwał przecząco głową. Dziwne, bo wczoraj zachowywał się nawet normalnie a dziś nic nie pamięta? - Zrobiłeś mi ją wczoraj dupku. Teraz pytam dlaczego - prychnęłam i schowałam malinkę. Złożyłam ręce na biodrach i czekałam, aż będzie się tłumaczył.

- Nie przypominam sobie niczego, przykro mi - wzruszył ramionami i wydawał się być dziwnie spokojny. Za spokojny.

- Zayn, wiem że kłamiesz. Jak możesz tego nie pamiętać ? - spojrzałam na niego podchodząc bliżej. A co on zrobił? Wyśmiał mi się prosto w twarz. Zacisnęłam usta w wąską linię, żeby się nie rozpłakać. To akurat mnie zabolało.

- Nie pamiętam najzwyczajniej - znów zmarszczył brwi i zrobią tą chytrą i zagadkową minę. - To, że puszczasz się z pierwszym lepszym nie oznacza, że masz obwiniać o to mnie. Nic ci nie zrobiłem i odpuść już sobie - jego słowa mnie zabolały. I to bardzo. Miałam ochotę uderzyć go w twarz, ale nie miałam aż tyle odwagi. W moich oczach pojawił się ocean łez. Zacisnęłam mocno usta i spuściłam głowę.

- Z nikim się nie puszczam. Ty mi to zrobiłeś i nie wiem czym sobie na to zasłużyłam - czułam jak mój głos zaczyna drżeć. Nie podobał mi się ten fakt, a oznaczało to, że jestem bliska płaczu. Nie chciałam się przy nim rozkleić. Z pewnością by mnie wyśmiał. Złapał mnie za włosy i przyciągnął do siebie.

- Posłuchaj - zaczął groźnym tonem i mogłam spodziewać się najgorszego.

Rozejrzał się dookoła i kontynuował.

- Nie wiem co chcesz zyskać takim zachowaniem, ale sądzę że nic. Nie weźmiesz mnie na płacz, bo to na mnie nie działa. Radzę ci się zabierać stąd jak najszybciej, bo może być tylko gorzej - jego oczy kipiały wrogością.

Były bardzo ciemne. Chwila. Czy on mi groził? Byłam przerażona. Nogi miałam jak z waty, a ciało znów odmawiało posłuszeństwa. Cała się trzęsłam.

- Ale..- przerwałam mu, kiedy on przytkał mi usta dłonią i mocniej szarpnął mnie za włosy.

- Nie chcę mieć przez ciebie problemów, więc siedź cicho - zagroził i nagle puścił mnie wolno. W tym czasie usłyszałam rozmowy chłopaków i to jak wychodzą z domu. - Wsiadaj - warknął cicho.

                Odwróciłam się napięcie w stronę chłopaków.

W oczach miałam łzy i wielką gulę w gardle, która uniemożliwiała mi wydobycie się podstawowych dźwięków. Jęknęłam cicho i poczułam jak pojedyńcza łza spływa mi po moim bladym policzku. Natychmiast ją otarłam, aby nikt niczego się nie domyślił. Poprawiłam swoje włosy i wsiadłam do auta. Liam wszystkie torby wrzucił do bagażnika i wsiadł do samochody. Za kierownicą usiadł mój kuzyn, a ja zajęłam miejsce pasażera. Tuż obok niego. W dalszym ciągu byłam panicznie przerażona. Teraz pozostało mi tylko unikać Zayna i nie wchodzić mu w paradę. Na obecną chwilę to się go boję. Nie znam go w gruncie i nie wiem do czego może być zdolny. Chcę wyjechać. Chcę wracać do Irlandii. Chcę do domu. Do rodziców. Pomocy..