Rozdział 33

– O czym rozmawiacie, huh?

Zayn i Claudia przełknęli głośno ślinę. Spojrzeli się po sobie i zaniemówili. Oboje bali się, ze Irlandczyk mógł usłyszeć ich rozmowę, a to nie byłoby dobre dla nikogo.

– Chciałam Zaynowi złożyć wyjątkowe życzenia.

– Co masz na myśli? – ciągnął Niall.

– Chyba nie sadzisz, ze ci powiem? – uśmiechnęła się.

– Znów ze sobą krecie?

– Może tak, a może nie.

– Dix–

– Zostawisz nas samych? – wypaliła.

– Pewnie księżniczko  – powiedział – Romansujcie.

Księżniczko. Usłyszała. To był dla niej cios. W głowie usłyszała glos Harry’ego, kiedy tak do niej mówił. I wtedy wszystko do niej wróciło. W jej głowie zaszumiało. I wtedy powróciły mieszane uczucia. Choć w głębi, czuła nienawiść do Loczka, to i tak nie potrafiła wymazać z pamięci tych chwil, które razem przeszli.

– Kocie.

Usłyszała głos Malika. Trafiła kosa na kamień. Wspomnienia zabolały. Blondynka miała przymknięte powieki, i cała drżała.

– Wszystko w porządku? – otworzyła oczy.

Dopiero wtedy zorientowała się, że są z chłopakiem sami. I dopiero wtedy, poczuła łzy na swoich policzkach.

– Hey, co się dzieje, mała?

– Zayn – szepnęła – Przykro mi, ale między nami już nic nie będzie.

Skłamała. Dokładnie. Niekoniecznie tego chciała, ale musiała. Wiedziała, że kłamstwem ucieknie od problemu. Bo tak naprawdę, każdy głupi, kiedy na nią spojrzy, wie, że pragnęłaby być ponownie z Malikiem.  Jednak mimo to, bała się po raz któryś wchodzić do tej samej wody. Bała się, że chłopak znów zmiesza ją z błotem i zacznie traktować jak powietrze.

 – Nie rezygnuj z czegoś tylko dlatego że wymaga to czasu.

– To nie o to chodzi. Nas już dawno nie ma, i nie będzie, zrozum.

– A dziecko?

– Będę wiedziała co zrobić.

– Dix? Chyba nie chcesz go usunąć?

– To jest moje ciało, i moja decyzja.

– Ale moje dziecko.

– Daj już spokój, Zayn.

– Nie dam ci spokoju. Nosisz moje dziecko – Mulat podniósł głos.

– Ciszej – skarciła go. – Nie każdy musi cię słyszeć.

– W tym klubie nie ma paparazzi, ale w trasie ogłoszę, że zostanę ojcem.

Dziewczynie zabrakło tchu z przerażenia.

– Oszalałeś?! Nic nikomu nie mów.

Chłopak podszedł do niej i zaczął głaskać ją po policzku. Uśmiechnął się i wysłał jej całusa w powietrzu.

– Żartuję, kocie – zaśmiał się, a ona wraz z nim.

 Blondynka przygryzła dolną wargę i zatrzymała powietrze w płucach. Kiedy tak na niego patrzała, miała ochotę rzucić mu się na szyję i wtulić najmocniej jak potrafiła. Dokładnie tak, jak tego dnia, kiedy przeżywali swój pierwszy raz.

– Kiedy tak na ciebie patrzę – urwał, i koniuszkiem przejechał po jej wargach. – Mam ochotę znów zasmakować twoich ust. I nie wiesz ile bym dał, żeby to stało się tu i teraz.

Zayn pocałował ją w czoło i zostawił samą. Dziewczyna przymknęła powieki, a już po chwili odwróciła się napięcie. Przed nią wyrósł Harry. Ni stąd ni z owąd. Nie spodziewała się takiej sytuacji, a tym bardziej nie chciała stanąć z Harry’m twarzą w twarz. Nie rozmawiali od tamtego momentu, kiedy wykrzyczała mu wszystko co najgorsze. Miała do niego żal, i to ogromny. Jednak w środku trzęsła się ze strachu, bo nie wiedziała jak ma się zachować. Próbowała  być opanowana. Uspokoiła oddech. Zawiesiła ręce na piersiach. Zatrzepotała rzęsami, a na końcu zgryzła wargę. Wiedziała, że Harry tego nie lubił. Wkurzało go to, kiedy tak robiła, ponieważ wtedy, nie był w stanie zapanować nad sobą.

– Nawet nie wiesz ile ja bym dał, żeby cię teraz pocałować – wychrypiał.

Dix wywróciła oczami, oblizała usta, i ponownie przygryzła wargę.

– Nie rób tak, proszę – powiedział spokojnie. – Drażnisz mnie.

Zakpiła, i uniosła wzrok ku górze. Nie lubił kiedy tak na niego patrzyła.

– Księżniczko, przestań – powtórzył. – Powiedz coś. Cokolwiek. Powiedz, że mnie nienawidzisz, że jestem najgorszym chujem, skurwielem. Czymkolwiek. Uderz, jeśli chcesz. Zrób lub powiedz cokolwiek, tylko proszę, nie milcz.

Między tą dwójką nastała głucha cisza. Dix milczała, a Harry był rozdarty. Dopadła go ta świadomość, że stracił ją na zawsze. Czuł się winny.

– Nie nazywaj mnie księżniczką – oznajmiła spokojnie.

– Kiedy byliśmy razem non stop cię nią nazywałem. Dla mnie już zawsze pozostaniesz księżniczką.

– Nie byliśmy razem, Harry. Wmówiliśmy to sobie, i brnęliśmy w to gówno. Może tak naprawdę los miał dla nas inny scenariusz?

– Więc kiedy bywa się razem?

– Nie wiem może wtedy, kiedy jest się samemu. I kiedy tego drugiego człowieka już nie ma, i kiedy wiesz, że nigdy już nie wróci do ciebie. Może wtedy jesteś z nim naprawdę i na zawsze. Jeśli umiesz go pamiętać.

– Myślisz o mnie czasami?

– Jakie to ma teraz znaczenie, Harreh? Wszystko to, co było między nami skończyło się. Tak naprawdę nic nie było, więc nie miało prawa się skończyć.

Harry wywrócił oczami. Zdziwił się.

– Przestań tak mówić, Dix. Oboje cierpimy, i prędzej czy później, któreś z nas zatęskni za tą drugą osobą, i nie będzie w stanie bez niej wytrzymać.

– To nie była miłość, wiesz?

– W takim razie co to było? – spytał.

– Zauroczenie. Fascynacja. Pożądanie.

– Jesteś bezduszna.

– A ty beznadziejny.

– Kocham cię.

– A ja nie.

Harry zbliżył się o krok. O krok za dużo. Ujął jej twarz między dłonie, i pocałował w usta. Tak jak planował. Przytrzymał ją ustami, a dopiero po chwili jego język wkradł się do jej ust. Czubkiem zetknął się z jej językiem. I wtedy, niespodziewanie, poczuł piekący ból. Syknął. Odsunął się, i kciukiem przejechał po wardze. Krew. Harry uśmiechnął się triumfalnie.

– Wiem, że było warto – powiedział.

A później został spoliczkowany. Zaśmiał się cicho.

– Przekaż temu gogusiowi ze sceny, że jeżeli jeszcze raz za bardzo się do ciebie zbliży, będzie musiał zbierać jedynki z asfaldu.

***

– Piękna! Zaczekaj!

– Spieszy mi się – warknęła.

– Ostra – zaśmiał się – Lubię takie.

Blondynka wywróciła oczami, i zaczęła się oddalać.

– Zaczekaj – złapał ją za rękę, a ona posłała mu mordercze spojrzenie.

– Mam zaczekać, na? – warknęła – Na co? Huh? Powiedz, na co mam czekać?

– Ja– zaczął, ale mu przerwała.

Diego błądził chwilę wzrokiem po twarzy dziewczyny. Nie mógł przewidzieć jej reakcji, bo się nie znali. Włoch bardzo chciał ją poznać, natomiast ona – niezbyt.

– O co ci kurwa człowieku chodzi, huh? Najpierw proponujesz wspólne śpiewanie, później podstępem całujesz mnie na oczach całego klubu i być może na oczach całego świata, a teraz udajesz sztucznie miłego i chcesz ze mną rozmawiać?

– Po – przerwała mu.

– Zamknij się, okay?  – krzyknęła – Jesteś idiotą! Poznasz mnie, poderwiesz, rozkochasz, przeruchasz, a później porzucisz?

– Hey! To nie tak– bronił się.

– Wiesz co? Miałam takie przypadki niejednokrotnie. Trzecim razem nie będę tak naiwna.

– Clau –

– Nie ten adres, Diego. Trzymaj się.

Włoch zastygł w bezruchu. Blondynka odwróciła się napięcie i odeszła. Został sam, i ostatnie to zobaczył to tył jej pięknych falowanych blond włosów. Słyszał w tle dźwięk jej szpilek. Tamtego wieczora widział ją po raz ostatni.

 ***

Kwiecień. Zbliżało się późne piątkowe popołudnie. Minęły dwa miesiące odkąd chłopcy zaczęli trasę. Dziewczyna wracała właśnie z zakupów, obładowana wielkimi torbami. Londyn słynął z deszczowych i pochmurnych dni. I tak też było dziś. Blondynka poślizgnęła się na liściach i niefortunnie upadła. Z zakupów nie było już co zbierać. Trzeba zrobić nowe.

– Cholera! – krzyknęła, kiedy jak na złość nie było nikogo na ulicach.

Claudie była już cała mokra i w dodatku zmęczona. Na jej nieszczęście ochlapał ją przejeżdżający samochód. Uklękła na kolanach i próbowała zebrać z ziemi to, co pozostało. A reszta? Reszta rozpłynęła się w kałuży.

– Zaczekaj, pomogę ci – usłyszała za sobą wesoły głos.

I ten znajomy włoski akcent. Podniosła wzrok i ujrzała nad sobą przystojnego Włocha. Od razu go rozpoznała, ale nie chciała niczego poznać. Z daleka widziała ten błysk w jego oku, i przeuroczy uśmiech. Claudie potrafiła doskonale udawać. I tak też zrobiła tym razem.

– Nie, dziękuje panu – sapnęła drżącym głosem – Poradzę sobie.

– Claudia, nie wygłupiaj się – powiedział, i uklęknął razem z nią. – Nie poznajesz?

– Proszę się mną nie fatygować. Na pewno ma pan dużo spraw na głowie.

– Claudia, przestań udawać – zaśmiał się i pomógł jej zbierać resztki zakupów.

– Nie rozumiem o czym pan mówi – zaśmiała się nerwowo. – Musi mnie pan z kimś mylić.

Chłopak uśmiechnął się złośliwie. Wziął do ręki „zakupy” dziewczyny i wyrzucił je bez namysłu do pobliskiego śmietnika.

– Co ty robisz?! – poderwała się i zaczęła krzyczeć. – Diego! Zwariowałeś?!

– Jak mnie nazwałaś? – odwrócił się, i stał z dziewczyną twarzą w twarz.

Blondynka przełknęła głośno ślinę.

– Nic nie słyszałeś – sapnęła.

Chłopak zachichotał. Claudie od początku wiedziała, że ma przepiękny uśmiech. Cofnęła się o krok, a on za nią.

– Powiedziałaś: Diego – znów się uśmiechnął. – A tak mam na imię.

– Najwidoczniej się przesłyszałeś.

– O nie – oblizał wargi.

–O, tak.

– Dobrze słyszałem.

– Wydaje ci się, Diego.

– O! – rzucił – Znów to powiedziałaś.

– Nie!

– Tak!

– Absolutnie nie.

– Absolutnie tak.

Ta dwójka mogłaby sprzeczać się tak do końca świata. A szło z tym to, że dziewczyna cały czas się cofała. W końcu Diego chwycił ją za biceps i przyciągnął do siebie. Dziewczyna kątem oka dostrzegła, że lada moment wyszłaby na jezdnie. Wzrokiem podziękowała chłopakowi za przysługę.

– Poznałaś mnie w pierwszej chwili, ale chciałaś udać twardą babkę ze sklerozą. Jeżeli teraz się nie zamkniesz i nie przyznasz mi racji, to będę zmuszony znów cię pocałować. A nie ukrywam, że cholerni mi się to podobało.

Zielonooka przełknęła ślinę.

– Przepraszam – powiedziała, i odeszła.

Włoch nerwowo zgryzł wargę, i zacisnął pięść. Jednak za chwilę ucisk zelżał. Nie o taką reakcję mu chodziło. Więc odwrócił się napięcie i poszedł za nią.

– Claudia, wybacz mi. – powiedział – Nie chciałem cię przestraszyć, ani ci grozić – sapnął.

Dziewczyna dalej szła, i była głucha na słowa chłopaka.

– Zaczekaj – wyprzedził ją, a ona się zatrzymała. – Nie dąsaj się.

– Nie dąsaj się?! – zmrużyła oczy – Co to za słownictwo? – i ruszyła dalej.

– Czekaj, czekaj – zaśmiał się, i znów ją wyprzedził.  – Przepraszam, naprawdę.

– Spoko – wzruszyła ramionami.

– Spoko? Tylko tyle? – zdziwił się i zaczął wymachiwać rękoma.

– A co mam ci powiedzieć? – parsknęła –Ah, już wiem! – zakpiła – Dziękuje ci Diego za wyrzucenie moich zakupów na cały przyszły tydzień, bo teraz nie będę miała co jeść.

– Odkupię ci wszystko co będziesz chciała.

– Oczywiście – splunęła.

Diego zatrzymał dziewczynę, i podniósł jej podbródek. Uśmiechnął się do niej, a ona chcąc nie chcąc – musiała to odwzajemnić.

– Może chodźmy do mnie? Jesteś cała przemoczona, dam ci jakieś suche ubrania. Pooglądamy coś, zjemy kolację  – powiedział niezbyt przekonująco  – Mieszkam tuż za rogiem.

– Pewnie – rzuciła bez namysłu.

– Czyli się zgadzasz? – zmrużył oczy.

– Noo, tak – uśmiechnęła się sztucznie – Po kolacji zaprosisz mnie na kieliszek włoskiego wina, z jednego kieliszka zrobi się pięć, a kiedy powiem, że już musze wracać, ty zaproponujesz mi nocleg. Nie będę chciała się zgodzić, ale mnie przekonasz. Udostępnisz mi swój pokój, a sam pójdziesz na kanapę. Przyjdziesz do mnie, twierdząc, że nie możesz zasnąć. Położysz się obok mnie, będziemy rozmawiać, z rozmowy przejdziemy do czynów. Zaczniesz mnie rozbierać, a ja nie będę się opierać, bo będę tak pijana. Albo zgodzę się z tobą przespać, albo w środku nocy, cała roztrzęsiona  wrócę do domu – powiedziała na jednym tchu – Czy coś jeszcze chcesz wiedzieć?

– Zawsze tak dużo gadasz?

Blondynka wywróciła oczami, i zaczęła iść dalej. Schowała ręce do kieszeni i spuściła głowę.

– Zgódź się, a przekonasz się, że tak się nie stanie.

– Okay. Prowadź – wywróciła teatralnie oczami.

***

– Ładnie się urządziłeś – powiedziała wchodząc do jego salonu.

– Usiądź, a ja przyniosę ci ubrania na zmianę.

– Było tu tak wiele kobiet, że nadal trzymasz ich ubrania?

– Musisz być tak wredna?

Claudie wzruszyła ramionami. Brunet wchodząc po schodach na górę, spojrzał jeszcze na nią i zniknął. Wszedł do swojego pokoju i z komody wyciągnął ubrania dla dziewczyny. Zszedł na dół, a dziewczyna siedziała spokojnie na kanapie. Położył ubrania obok niej, kucnął przed nią i uśmiechnął się.

– Łazienka jest na końcu korytarza  – wskazał – Odśwież się, jeśli tego potrzebujesz. Ręcznik znajdziesz pod umywalką. Czuj się jak u siebie – uśmiechnął się – Ja będę w kuchni.

Claudie chwyciła do ręki suche ubrania i położyła je sobie na kolanach. Spojrzała na chłopaka i lekko uśmiechnęła się. W głębi chciała się przekonać jaki naprawdę jest Diego. Może to chłopak o dwóch twarzach tak jak mówiła Perrie? A może faktycznie nie jest taki zły na jakiego wygląda?

– Em – wydukała  – Dzięki.

Blondynka wzięła gorący prysznic. Czuła się nieswojo w obcym mieszkaniu, ale doskonale wiedziała, że tego potrzebuje. Chwili dla siebie i odpowiedniego relaksu. Przebrała się w ubrania Diego, wytarła włosy ręcznikiem i wyszła z łazienki. Zgasiła światło i podążała do kuchni. Na stole stały dwie ogromne czerwone świeczki. Talerz omletów. Syrop malinowy i klonowy. Dwa talerze. Sztućce. Dwa kubki z gorącą czekoladą. Przy jednym z talerzy leżała mała, błękitna karteczka. Dziewczyna podeszła bliżej, wzięła kartkę do rąk i zaczęła czytać.

Przepraszam za ten pocałunek na imprezie.

To się więcej nie powtórzy. Obiecuję.

Diego x

– O, już jesteś – usłyszała za sobą – Siadaj, zanim wystygnie.

– Skąd wiedziałeś, że lubię czekoladę?

– W internecie różne rzeczy o tobie piszą – uśmiechnął się, i usiadł obok niej.

– Dziękuję – odwzajemniła mu uśmiech.

– Nie byłem pewnie jaki syrop lubisz, więc postawiłem dwa – zaśmiał się.

– Tego w internecie już nie napisali?

– Nie doczytałem się.

Nałożył omleta na talerz i polał go syropem z malin. Claudie zrobiła to samo co on.

– A co jeszcze o mnie piszą?

– Że jesteś wredną jedzą, rozkochujesz w sobie mężczyzn – rozkochałaś pół zespołu One Direction, a później ich zostawiłaś. Podobno też odbijasz cudzych fateców.

– Poważnie?! – zdziwiła się.

– Nie – zaśmiał się – Wkręcam cię.

– Ty oszuście! – warknęła chichocząc. – A tak naprawdę, to co piszą?

Diego zjadł omleta i popił go gorącą czekoladą.

– Tak naprawdę nie czytałem o tobie nic – powiedział – Wolę cię osobiście poznać, i przekonać się jaka jesteś w rzeczywistości. Nie zawsze jest prawdą to, jak widzą cię inni i media.

– Jestem „ta sławna” bo mój brat jest w zespole.

– Nie zapominaj, że to najsławniejszy boysband świata.

Nastolatkowie spojrzeli po sobie, i w tym samym momencie zaśmiali się.

– Nie brakuje ci ich?

– Cholernie – rzuciła – Oni są dla mnie jak bracia.

– Nie wszyscy.

– Masz na myśli Harry’ego i Zayn’a? – uniosła brwi.

– Nie musisz nic mówić. A ja nie muszę o nic pytać.

– Zayn i Harry byli moją życiową pomyłką – powiedziała, i westchnęła – J-ja, w zasadzie nie powinnam była ich nigdy poznać. Już nie wspomnę, że nie powinnam z nimi czegokolwiek zaczynać.

Diego popatrzył się na nią, ale nic nie odpowiedział. Wolał milczeć w takiej sytuacji.

– Nic nie powiesz? – zachichotała – Nie musisz. Powiem tylko tyle, że moje historie miłosne z zespołem One Direction były porażką i największym błędem. Oddałabym wszystko, by móc cofnąć czas i przeżyć te chwile zupełnie inaczej.

– Zawsze mogłoby być gorzej. Nie poddawaj się. – uśmiechnął się.

– Cóż. Łatwo się mówi, gorzej jest z robieniem.

– Co zamierzasz?

– Może po prostu umrę? – zakpiła.

– Żartujesz, prawda?

– Okay – splunęła – Miałam na myśli: Zniknę bez śladu?

– Słuchaj, Claudia, nie znam cię, ale uważam, że to głupi i dziecinny pomysł. A chłopaki, twój przyjaciel, przyjaciółka i rodzina będą się martwić, więc sądzę, że powinnaś znaleźć inne, o wiele lepsze rozwiązanie.

Blondynka wywróciła teatralnie oczami. Zgryzła dolną wargę, a później oblizała usta.

– Nie mam już ani przyjaciela, ani przyjaciółki – powiedziała.

– Mogę spytać, co się stało?

– Moja przyjaciółka miała romans, bądź dalej ma go z moim ex – westchnęła – A mój przyjaciel jest całkiem dobry w łóżku – ugryzła się w język – Upiliśmy się i wylądowaliśmy w łóżku, więc nasze relacje nie są ani nie będą już takie same.

– Okay. Twoje życie nie jest takie szare jak mi się wydawało – zaśmiał się. – Perrie powiedziała mi, że jesteś w ciąży. Nie wyglądasz na–

– Nie jestem – uśmiechnęła się zadziornie.

– Kłamałaś?! – zdziwił się. – Dlaczego?

– A ty nie kłamiesz?! – oburzyła się. – Ludzie wokół mnie non stop kłamią, i jakoś z tym żyją. A moje jedno, maleńkie kłamstewko jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

Diego cały czas obserwował Claudię, która poruszała się zgrabnie po jego kuchni. Była ubrana w jego niebieską koszulę, która sięgała jej za pośladki. Dziewczyna uparła się, że pozmywa po kolacji.

– Zastanawiałam się jaki jesteś naprawdę – uśmiechnęła się pod nosem, wkładając brudne naczynia do zmywarki. – Ciekawe jak to byłoby zobaczyć cię bez tej całej maskarady. Ciekawe jak to jest, kiedy podrywasz jakąś dziewczynę, rozkochujesz ją w sobie przez kilka miesięcy, a później porzucasz. Jestem ciekawa czy jesteś taki jak mówisz, czy taki jakim opisała mi cię Pezz.

Diego uniósł brew ku górze, i podparł się na łokciach.

– Odkąd cię zobaczyłem, zastanawiałem się jak będziesz wyglądała w moich ubraniach – uśmiechnął się do niej. – I wiesz? Pasuje ci moja koszula.

– Podobam ci się w niej? – zgryzła wargę.

– Podobasz mi się cała – wyrwał – Podobasz mi się w koszuli, i zarówno będziesz mi się podobała bez niej – zażartował.

Dziewczyna zaśmiała się razem z nim.

– Właśnie o tym przed chwilą mówiłam.

– Chcesz wiedzieć, czy jestem taki jakim opisała mnie Perrie?

Włoch wyprostował się. Wstał, i podszedł do zielonookiej. Dziewczyna stała tyłem do zlewu, Diego pochylił się nad jej twarzą i usadowił ręce z jednej i z drugiej strony ciała dziewczyny. Nie dotykał jej, choć może bardzo tego chciał. Blondynka przełknęła głośno ślinę i wygięła się lekko w tył.

– Chcę mieć tylko pewność, że nie zrobisz ze mną tego co z resztą dziewczyn, które były przede mną.

Diego zbliżył twarz do twarzy dziewczyny.

– Może chcesz się o tym przekonać?

– T-tak..

Szepnęła, i miała nadzieje, że on tego nie usłyszał. Włoch uśmiechnął się zadziornie pod nosem. Brunet zaczął ją głaskać po policzku.

– Znaczy się: nie! – powiedziała nieco głośniej. – Nie – odepchnęła go lekko od siebie, i stanęła o krok dalej. – Nie chcę się o niczym przekonywać. J-ja, w zasadzie nie chcę cię nawet poznać i nie wiem co jeszcze tutaj robię.

– Claudia, pocze–

– Odwieź mnie do domu.

– Nie wygłupiaj się, Dix.

– Dix? – zakpiła – Nie mów tak do mnie. Tylko nieliczni mogą mnie tak nazywać.

Chłopak zachichotał, i złapał ją za rękę.

– Zaczekaj. Pogadajmy.

– O czym Diego? Nie mamy o czym rozmawiać – rzuciła – Ch– ugryzła się w język.

– Co?

– Proszę cię tylko, o to, żebyś odwiózł mnie do domu.

– Dix, proszę. Jest burza. Zostań, proszę.

– Diego, odwieź mnie do domu, albo pójdę sama.

– Jest północ. Nigdzie cię nie wypuszczę.

Chłopak widząc, że dziewczyna kieruje się do wyjścia, od razu ruszył za nią. Złapał ją za biceps i przyciągnął do siebie. Blondynka widząc jego poczynania, z łatwością uwolniła się z jego „uścisku”. Westchnęła bezradnie i stanęła przed nim.

– Jest późno. Prześpij się u mnie w pokoju, proszę. Jeśli Pezz dowie się, że wypuściłem cię z domu samą – ona mnie zabije.

– Jeśli Zay–

– Dość – przerwał jej. – Znów to robisz.

– Co?

– Gadasz o nim – stwierdził, wymachując rękoma. – Nie widzisz tego? Claudia?

– O czym ty bredzisz, Diego? – skłamała.

– Gadasz non stop o Zayn’ie. Zayn to Zayn tamto. Kochasz go.

Złotowłosa nie miała czasu realizować sensu słów Włocha. Była w niego tak zapatrzona, tak zauroczona jego urodą, że przestała go słuchać. Tylko patrzała. Podobał jej się.

Claudia znów zgrzeszyła. Obiecała sobie, że już nigdy nie da się ponieść emocjom. Przyrzekła, że żaden chłopiec nie zawładnie jej umysłem. Nie mogło być inaczej. Co jest z nią nie tak?

Harry? Nie kochała go, ale jakaś nieznana siła przyciągała ją do niego.

Leon? Jest jej przyjacielem, a wszystkie zdarzenia działy się przez alkohol.

Zayn? To chyba jedyna osoba, o której tak często myśli. I mimo wielokrotnych zaprzeczeń, że nic do niego nie czuję, i że go nienawidzi, to prawda i tak jest inna.

Diego? Ledwie go zna, ale pociąga ją jego osoba.

Claudia skrycie kocha Zayn’a, ale musi jeszcze do niektórych spraw dojrzeć.

– Muszę iść Diego. Przepraszam.

***

– Claudia?

Dziewczyna usłyszała swoje imię, kiedy przekroczyła rezydencje chłopaków. Była cała przemoczona, zamknęła drzwi najciszej jak potrafiła i oparła się o ścianę. Dopiero teraz, zorientowała się, że nie ma sobie swoich ubrań, tylko Diego.

Idiotka. Pomyślała.

– Dix? – usłyszała bliżej głos brata.

– Niall!

Kiedy go ujrzała, rzuciła mu się prosto na szyję. Chłopak zaprowadził dziewczynę do salonu, gdzie czekali już wszyscy. Wszyscy oprócz Malik’a.

– Nie sadziłam, że–

Blondynka otępiała z wrażenia, kiedy zobaczyła Harry’ego. Był nieziemsko przystojny. Zielone oczy. Kręcone loki, które były w kompletnym nieładzie. Na wpół rozpięta biała koszula. I gips na nodze, od kostki za kolano. Cholera. Dix ugryzła się w język.

– Co się stało?

– Sierota Harreh jak widzisz, złamał nogę – powiedział Louis – Byliśmy zmuszeni odwołać trasę, dlatego więc jesteśmy – uśmiechnął się – Tęskniłaś?

– Pewnie – zachichotała, i wpadła w ramiona Louis’a.

– Tak naprawdę nie mamy kontaktu z Zayn’em od trzech dni  – odezwał się Li, który wszedł do salonu z miską chrupek – Zniknął. Odciął się. Nie odbiera od nas telefonów.

– Pomyśleliśmy, że wrócił z twojego powodu do Londynu – wyrwał Niall.

– Nic nie wiem – szepnęła.

– Może znalazł nową dziewczynę, i teraz u niej siedzi.

Dogryzł Hazz, a Claudia posłała mu wrogie spojrzenie. Loczek uśmiechnął się, i puścił do niej oczko. Blondynka zarumieniła się, i nie mogła tego ukryć.

– Czyje ubrania masz na sobie? – odezwał się Louis.

Dziewczyna zgryzła wargę, i w tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Podeszła, złapała za klamkę i zabrakło jej tchu w piersiach. W progu stał Zayn. Wściekły Zayn.